Czytam sobie na sąsiednim blogu Ego Friendly wpis p.t “Ty GRUBA, weź coś ze sobą zrób” i jakoś tak nie umiem pogodzić się z jego pozornie optymistyczną wymową.

Taką trochę rodem z amerykańskich filmów, czyli trudna droga do sukcesu. Per aspera ad astra, jak mawiali starożytni. Tym razem konkretnie chodzi o smutne życie otyłej dziewczynki, która nie miała koleżanek, była samotna i zajadała stres. A potem spotkała dobrą wróżkę-dietetyczkę i przeszła na dietę. Oraz zaczęła ćwiczyć. I po dwóch latach ciężkiej pracy jej życie zmieniło się na lepsze. Schudła, zdobyła przyjaciół i idzie w końcu na pierwszą randkę. Jeszcze trzy rozdziały i będzie odbierała Oskara i dziękowała dietetyczce ze łzami w oczach.

To wszystko prawda. I wiem, otyłość jest niezdrowa, a szczupłość fajna i sexy. I naprawdę rówieśnicy wyszydzają grubasów w szkole i nie chcą ich brać do drużyny, bo za wolno biegają. I że lepiej gdyby grubi schudli. Ale jeśli nie potrafią?

W takiej Warszawie to teraz podobno z nadwagą lepiej nie pokazywać się na mieście. Jeśli chcesz bywać w towarzystwie to musisz być chudy. Nikt się nie snobuje już na literaturę iberoamerykańską, albo teatr eksperymentalny, wszyscy ćwiczą z Chodakowską. Albo biegają jak króliki na bateriach Duracell.

Ale może to nie z grubasami jest jednak coś nie tak? Może już powariowaliśmy wszyscy z tym kultem ciała, religią arcysprawności i mitem sukcesu dla wszystkich. W dodatku dla wszystkich takiego samego. Wyciętego z jednej sztancy.

Czy naprawdę bohaterka ma tylko jedną drogę do zdobycia uwagi i akceptacji grupy? Schudnąć? A nie mogłaby dla odmiany pisać pięknych wierszy, malować, albo programować jak nikt? Zostać grubym naukowcem z nagrodą Noble’a, albo najlepszą stylistką paznokci w mieście? Że już nie wspomnę, że znam jedną świetną psychoterapeutkę o wadze bynajmniej nie piórkowej. I życzyłabym sobie mieć kiedyś tylu przyjaciół, wielbicieli i czytelników, ilu ona ma.

Jeśli chodzi o moje osobiste doświadczenie, to parę razy w życiu udawało mi się dojść do wymarzonej wagi i super formy. I jakoś zupełnie się to nie przekładało na jakość mojego życia. Ot, najwyżej bardziej podobałam się facetom. A to naprawdę nie jest klucz do szczęścia. Czasem nawet jest to prosta droga do paru nieszczęść. Natomiast, kiedy pod wpływem wspomnianej psychoterapeutki trochę poprzestawiałam sobie w głowie, to jestem o wiele bardziej szczęśliwa ze sobą i światem. I inni ze mną też. A jeśli teraz dbam o ciało, to po to żeby było zdrowe i sprawne, a nie dla ogólnoświatowego konkursu na miss rozmiaru 34.

No ja pierniczę, świat elfów. Nikt nie chce być krasnoludem, wszyscy mają być Legolasami i Arwenami. To jednak w Śródziemiu było ciekawiej. I żaden z krasnoludów nie chadzał na siłownię, żeby się zamienić w elfa. Był zadowolony z tego, kim jest.

W dodatku jakoś to działa przeciwskutecznie, bo populacja ogółem wciąż przybiera na wadze. Sama zaczynam mieć zaburzenia odżywiania od tego ciągłego gadania o dietach.

Ja jestem na dwóch. Bo na jednej to byłam głodna.