Zawsze z rozrzewnieniem oglądam filmy obyczajowe dotyczące arystokracji angielskiej, najlepiej te oparte na prozie Jane Austen, ale Downton Abbey też uwielbiam. Te rozkoszne komunikaty: “dzisiaj jestem bardzo zajęta, muszę napisać list”, albo przebieranie się do kolacji czy też przygotowywanie do spaceru jako wydarzenia dnia. Przy dzisiejszym tempie życia ta sielanka po prostu wyciska łzy z oczu, przyznacie.

Rzecz jasna, wcale nie chciałabym naprawdę cofać się do czasów, kiedy jedyną sensowną drogą było dla dziewczyny korzystne zamążpójście, nie było mowy o studiach, własnych pieniądzach i nikt nie słyszał o antykoncepcji. Ani żeńskim orgazmie.

I kocham emancypację, feminizm i  możliwość wyboru. Drogi życiowej, męża, braku męża, dzieci, bezdzietności i co tam której w duszy gra.

W relacjach cenię partnerstwo i chętnie podpisuję się pod tezą, że w związku należy być najlepszymi przyjaciółmi.

Tyle, że ja bym chciała być przyjaciółką. A nie najlepszym kolegą, z którym się ogląda mecze hokejowe i wnosi telewizor na czwarte piętro. Co mi beztrosko zaproponował świeżo poślubiony małżonek przy przeprowadzce do naszego pierwszego mieszkania. Zupełnie nie biorąc pod uwagę faktu, że jestem w czwartym miesiącu ciąży. Był młody, zakochany, tylko po prostu nie przyszło mu do głowy, że mam inne możliwości fizyczne niż on. Ochrzaniony zareagował prawidłowo i poszedł po sąsiada.

Nie wiem czy winna jest temu koedukacyjna szkoła, czy my same sobie to zrobiłyśmy udowadniając na każdym kroku naszą siłę, sprawność i wszelkie umiejętności.

Mój ojciec, zakochany w mojej mamie całe życie i mądrze przez nią rządzony, też potrafi jej zaproponować noszenie szafy po schodach. Ona się, oczywiście, nie daje namówić i tępi takie pomysły. Dzięki temu wciąż jeszcze ma w miarę sprawny kręgosłup. I też lubi filmy o angielskiej arystokracji.

Jestem feministką, ale wcale nie zamierzam wnosić ani telewizora, ani słynnej lodówki z prawicowych dyskusji na żadne piętro. I nie muszę udowadniać, że jestem tak samo silna czy wytrzymała jak faceci, żeby mieć prawo do równego traktowania. Nie w każdej pracy trzeba nosić szafy. Są zawody, do których kobiety nadają się lepiej niż mężczyźni i dziwnym trafem akurat te są najsłabiej opłacane. Choć bez pielęgniarek czy przedszkolanek trudno wyobrazić sobie nasze życie. Doskonale mogę je sobie natomiast wyobrazić bez księży-katechetów opłacanych z moich podatków. Bez stadionów piłkarskich, w które pakujemy budżetowe miliardy, też.

I tak, kobiety mające małe dzieci są problemem na rynku pracy i przestańmy udowadniać, że jest inaczej. I zmuszać młode matki do zarzynania się pracą ponad siły. Miałam małe dzieci, zawsze pracowałam i czasem miałam wrażenie, że zaraz od tego wszystkiego oszaleję.

Uważam, że feminizm nie powinien polegać na stawaniu do wyścigu z mężczyznami po tej samej bieżni, tylko jeszcze dodatkowo w szpilkach i z dzieckiem na ręku. Ukrywaniu miesiączek i truciu się tonami leków, żeby w “te dni” nikt nie poznał, że się gorzej czujemy. Jak widzę te reklamy to mi się zbiera na wymioty. Zeżarłam w swoim życiu jakiś wagon pyralginy.

Tak, jesteśmy inne. Mamy okres, zachodzimy w ciążę, podlegamy całe życie hormonalnej huśtawce ukoronowanej trudami menopauzy.

Ale mamy supermoce, których brakuje mężczyznom i światu. Empatię, troskę, umiejętność współpracy o jakiej im się nie śniło.

Tyle, że obecna cywilizacja premiuje raczej męską bezwzględność, ambicję i dążenie do władzy.

No to trzeba ją przebudować.