Arielka do adopcji

18 kwi Arielka do adopcji

Jedną z bardziej dających do myślenia bajek jest ta o Małej Syrence. I nie chodzi o disneyowską przeróbkę, tylko oryginalną wersję napisaną przez smutnego pana Andersena. Żeby zdobyć miłość księcia, syrenka nie tylko cierpi tortury, bo chodzenie na nogach otrzymanych od czarownicy sprawia jej niewymowny ból, ale w dodatku jest niema, bo musiała w zamian za owe nogi oddać swój przepiękny głos. A pamiętać przy tym należy, że głos, w legendach, stanowił o mocy syren. Odyseusz kazał przywiązać się do masztu swojego okrętu, żeby nie ulec magii syreniego śpiewu.

Duński bajkopisarz był człowiekiem o ogromnej wrażliwości i pięknej, choć smutnej duszy.  Najwyraźniej był również bystrym obserwatorem rzeczywistości. W tamtych czasach praktycznie wszystkie kobiety z jego sfery były zakutymi w sztywne gorsety damami, które nie miały nic do gadania. Jeśli chciały zdobyć mężczyznę, i to rzadko królewicza, musiały wyrzec się własnego głosu i własnego zdania. Tylko, że one nie miały wyboru. Wyjdź za mąż lub zgiń, takie mogłoby być motto tamtej epoki.

Teraz mamy inne czasy, ale widzę wokół sporo syrenek cierpiących męki, kiedy spacerują na swoich przepięknych i kurewsko niewygodnych szpileczkach. NIE MA wygodnych szpilek i proszę mi nie wmawiać, sprawdziłam na jakichś stu parach. Wydając na to swoje własne, ciężko zarobione pieniądze, odżałować nie mogę. I tak, też potrafię na tym cholerstwie robić kilometry i tańczyć. A nawet biegać.

Że już się nie będę znęcać nad serialem „Seks w wielkim mieście”, który był pozornie feministyczny, a tak naprawdę wpychał dziewczynkom do głowy, że najważniejsze w życiu to zdobyć faceta i szpilki od Manolo Blahnika. Ostatnio coś się zmienia i coraz więcej projektantów stawia na obuwie sportowe. I kocham Martynę za pójście na telewizyjną galę w sukni i trampkach. I za inne rzeczy też, ale o tym osobno.

Wczoraj właśnie usłyszałam od byłej pracownicy korporacji, że ona, owszem, codziennie na szpilkach, bo już jest tak przyzwyczajona, że w innych butach jej niewygodnie. Wdrożona do dress code w firmie najwyraźniej uwewnętrzniła już sobie przymus i uznała go za przywilej. Ja wiem, zaraz odezwą się te, które uwielbiają buty na obcasach, bo to wysmukla nogę i czują się bardziej sexy. Też nadal czasem noszę. No dobra, jakiś raz do roku, przez około godzinę. Więc nie jestem ortodoksyjna w wierze, że najważniejsza jest wygoda. Ale mam ciotkę, która za to wysmuklenie zapłaciła już dwiema operacjami halluksów i to jest cholernie bolesne. A pamiętam czasy, kiedy na obcasikach dreptala z tramwaju, w jednej ręce niosąc zakupy, a w drugiej córeczkę z przedszkola. Bo rodzinnym samochodem to jeździł książę małżonek.

Cierpią nasze stopy i kręgosłupy, wystarczy zapytać ortopedów. Pokażcie mi faceta, który zaryzykuje dwie bolesne operacje, żeby się podobać koleżankom.

Mamy obecnie sporą podaż wymagających, leniwych i zarozumiałych królewiczów, dla których rozmaite Arielki hodują mało funkcjonalne paznokcie, kleją niebotyczne rzęsy i kaleczą igłami młode usta. Oraz deformują sobie stopy. A potem wpatrują się z niemym zachwytem w byle bałwana. A mogłyby spojrzeć w lustro i pójść po rozum do głowy. Zamiast siedzieć godzinami „na paznokciach”, posiedzieć w bibliotece. Albo w wygodnych butach pójść w góry.

Wiele kobiet też boi się głośno mówić, co myślą, w obawie przed przyklejeniam łatki „feministki”, bo takiej żaden nie zechce. Wyrzekają się swojego głosu, żeby zasłużyć na aprobatę byle królewicza z przeceny. Na szczęście coraz więcej tych, które już wiedzą, że lepiej być sobą. I mądrych facetów, którzy potrafią docenić fakt, że kobieta ma własne zdanie.

A Mała Syrenka i tak nie zdobyła księcia i zamieniła się w morską pianę. Andersen był bardzo mądrym pisarzem.