Autoadopcja

21 sty Autoadopcja

Pisałam ostatnio, że dla naszych dzieci skok w dorosłość często przypomina skok na główkę do przerębla. To, oczywiście, nasza wina i naszej niezdrowej skłonności zapewniania potomstwu dzieciństwa usłanego płatkami róż i łabędzim puchem.

Nasze usilne usuwanie z ich drogi wszelkich przeszkód i trudności ma taki skutek, że potem najmniejszy problem wytrąca ich z równowagi. Byle krytyczna uwaga powoduje stres i wpędza nieledwie w depresję. A prośbę szefa w pierwszej pracy o punktualność odbierają jako mobbing.

Oprócz tego, rzecz jasna, pragniemy by w dzieciństwie rozwijali wszystkie swoje autentyczne lub domniemane talenty i realizowali dowolne zainteresowania. Nie chcemy niczego przegapić, ani zaniedbać. Wozimy na lekcje tenisa, pływania i tańca. Angielski to oczywistość, a jak ktoś ma większe fundusze to funduje jazdę konną z koniem na dokładkę.

Moja mama zrobiła kiedyś dwie listy zajęć dodatkowych, na które uczęszczały moje dzieci przez lata szkolnej edukacji i samej mi oko zbielało ile tego było. Zaczynanych i porzucanych lekcji gitary, perkusji czy baletu. Sekcji gimnastyki artystycznej. Kursów francuskiego, hiszpańskiego i tańca towarzyskiego. A zrobiła te listy, bo jedna z córek oświadczyła w czasie jakiejś sprzeczki, że je za mało wspieram. Akt młodzieńczej brawury, ale  babci puściły nerwy .

Wystarczyło, że któraś wyraziła chęć to ja już zapisywałam, płaciłam i woziłam, bo przecież dzieci muszą się rozwijać. I Wy też tak robicie, stawiam dolary przeciwko orzechom.

Oni mają tego w końcu po kokardę, odmawiają współpracy i niczego tak nie pragną jak się wykoleić w towarzystwie zaniedbanej dziewczynki z bloku obok.

My zostajemy z poczuciem krzywdy (czarna niewdzięczność), rozczarowania i odchudzonym przez lata portfelem.

I otóż moja genialna przyjaciółka wpadła na pomysł dokonania aktu autoadopcji. Mianowicie postanowiła być dla siebie równie dobra jak jest dla swoich dzieci. Inwestować na tym samym poziomie w SWOJE zainteresowania i umiejętności. Zaczęło się od prywatnych lekcji angielskiego. Teraz zapisała się na lekcje jazdy figurowej na lodzie, bo lubi się ślizgać, a nie bardzo umie. Następny będzie profesjonalny instruktor jazdy na nartach.

Założę się, że niejedna z Was uważa, że dzieci to należy na to czy tamto zapisać, bo one mają PRZYSZŁOŚĆ. A dla siebie to szkoda wydać na kurs kite’a, naukę chińskiego, albo warsztaty malowania, bo już przecież Van Goghiem nie zostanę, a w ogóle to już jestem za stara. Na olimpiadę nie pojadę, to co się będę wykosztowywać, dzieciom bardziej się przyda lekcja snowboardu, a na wszystko kasy nie ma.

Cóż, wasze dzieci też niekoniecznie będą olimpijczykami czy wygrają konkurs chopinowski. Tych naprawdę utalentowanych to jest promil. Reszta jest całkiem zwyczajna i tylko my w nich widzimy ósmy cud świata.

I tak rosną sobie te nasze przeinwestowane dzieci dźwigając na swoich barkach obowiązek spełniania naszych marzeń, aspiracji i ambicji. Wcale się nie dziwię, że mają potem roszczeniowy stosunek do świata i już na wejściu wpadają w dołek, bo okazuje się, że świat mniej daje, a więcej wymaga. Całkiem odwrotnie niż mamusia.

Wiesz co? Adoptuj się. I zadbaj o rozwój SWOICH zainteresowań. Nie żałuj kasy, czasu ani wysiłku. To ci się bardzo przyda kiedy dzieci uwolnią sią w końcu od twojej nadopiekuńczości i ruszą w szeroki świat. Zamiast syndromu opuszczonego gniazda będziesz mieć wystawę swoich fotografii, albo zawody w curlingu.

A dzieci? Dzieci sobie poradzą. Słowo.