Dlaczego nie pragnę wnuków

04 mar Dlaczego nie pragnę wnuków

Bardzo fajny artykuł napisała autorka „Bezdzietnika”, Edyta Broda, o zjawisku społecznym, które narasta, a nikt go nie zauważa. Czyli o coraz większej liczbie osób w dojrzałym wieku, które nie odnajdą się w zwyczajowo im przypisywanej roli społecznej babci czy dziadka, a to z tej przyczyny, że albo sami nie mają dzieci, albo ich dorosłe dzieci będą głuche na nawoływania i nie „dadzą” im wnuków.

W artykule jest kilka dobrych rad jak sobie z problemem „bezwnukowości” poradzić, ciekawym linkuję.

„Jak cieszyć się życiem bez wnuków – coraz więcej seniorów i seniorek nie ma wnuków. Nowy trend”. – Twój Styl (twojstyl.pl)

Ja sobie ostatnio uświadomiłam, że znowu jestem jakaś dziwna, bo przyjaciółka odpytująca moją córkę o życiowe plany rzuciła mi się współczuć, kiedy młoda zadeklarowała planowaną bezdzietność i osłupiała z lekka kiedy oświadczyłam, że te deklaracje mnie nie martwią, bo wcale nie tęsknię za wnukami i rolą babci.

Tak bardzo się utarło, że kobiety w moim wieku, czyli 50+ marzą już jedynie o wnukach, że moje poglądy budzą raczej niedowierzanie. Pewnie bym chciała, ale się nie przyznaję.

No więc nie. Serio. Nie marzę o wnukach. Nawet mi przez myśl nie przechodzą. Gdyby były, to by były, ale nie śnię o nich po nocach.

Marzę to ja o podróżach, romansach i domu w Hiszpanii. I o tym, że może w końcu nauczę się porządnie jakiegoś obcego języka. Najlepiej francuskiego, bo ładny.

Dostaję dreszczy kiedy koleżanki każą mi oglądać zdjęcia swoich skarbeńków. Zupełnie nie rozumiem czemu muszę udawać zachwyt dziesiątkami zdjęć obcych maluchów. To jeszcze nudniejsze niż oglądanie zdjęć z cudzych wakacji. Dzieci są dosyć pospolitym zjawiskiem i naprawdę małe kotki są dużo ładniejsze i bardziej fotogeniczne.

Spróbuję się wytłumaczyć z tego dziwactwa.

No więc po pierwsze. Najwyraźniej nie potrzebuję odrabiać rodzicielskich zaniedbań i dawać wnukom to, czego nie umiałam dać dzieciom. Gdyż dałam moim córkom wszystko co mogłam. Tyle miłości ile mogłam, tyle energii, wiedzy i dobrych chęci, ile tylko potrafiłam. Wcale nie twierdzę, że wystarczyło i nie dało się lepiej, ale to było wszystko co miałam. Nie wytrzymam ani jednej bajeczki czytanej po raz setny więcej. Ani jednego więcej pytania o wszystko co akurat przyjdzie do małej główki. Żadnego więcej katarku, wstawania w nocy, marudzenia przy owsiance. Wizyty w wesołym miasteczku, jasełek i laurek, którymi się trzeba zachwycać. I last but not least- nie będę musiała chodzić na dnie babci do przedszkola, gdzie musiałabym spotykać inne babcie.

Są ciekawsze rzeczy w życiu do roboty. Nie mam nic przeciwko dzieciom w ogólności, bylebym się nimi nie musiała zajmować, słuchać seplenienia, znosić wrzasków i udawać, że mnie interesują przedszkolne problemy.

Po drugie. Robienie sobie dzieci, a potem wymaganie od nich produkcji następnych pokoleń, bo nie mamy innego pomysłu na własną starość i przeraża nas ta wizja, wydaje mi się dosyć egoistyczne. Traktujemy własne dzieci dosyć przedmiotowo, jeśli motywacją do rodzicielstwa jest ta słynna „szklanka wody na starość”. A na wnuki bym tu nie liczyła, mnie moi dziadkowie obchodzili niespecjalnie, za duża przepaść czasowa. Z punktu widzenia ekonomii dużo prościej zbierać na tego kelnera od kieliszka wina niż inwestować w dzieci, bo dzieci mogą mieć inne pomysły na życie niż latanie ze szklanką, a jakiś kelner zawsze się znajdzie.

W ogóle wymuszanie na innych dorosłych ludziach żeby spełniali nasze zachcianki i używanie w tym celu emocjonalnego szantażu jest dosyć niesmaczne.

Po trzecie. Naprawdę powinniśmy sprowadzać nowe dzieci na ten świat, który spieprzyliśmy jak się tylko dało? Nie możemy im zapewnić nie tylko świetlanej przyszłości, ale być może żadnej. Ziemia jest dosyć przeludniona i jeśli koniecznie chcemy zajmować się małymi dziećmi, to jakieś się znajdą.

Ostatnio nawet sporo.