Jak hartowała się stal czyli skąd się wzięły stalowe magnolie.

26 sie Jak hartowała się stal czyli skąd się wzięły stalowe magnolie.

Film „Stalowe Magnolie” z 1989 polecam gorąco. Opowiada o sile kobiet i sile kobiecej przyjaźni. O wsparciu i solidarności w obliczu wyzwań jakie niesie zwyczajne życie.

Ale tu o innym filmie.

Odpaliłam sobie otóż ostatnio po raz kolejny „Downton Abbey”, bo uwielbiam atmosferę epoki i czasy kiedy panie były bardzo zajęte, bo musiały napisać list i jeszcze w dodatku przebrać się do kolacji.

Ostatnim razem przegapiłam jeden smaczek i muszę tu zaspoilerować. Otóż w pierwszych odcinkach lady Mary, czyli najstarsza z córek lorda spotyka się sekretnie w swojej sypialni z przystojnym Turkiem, goszczącym przejazdem, i pech chce, że ten pada martwy w jej łóżku. Zagrożona skandalem nie do opisania, biegnie po służącą i matkę, żeby nocą przenieść ciało młodzieńca do jego sypialni. Trzy kobiety wleką trupa po zamku, bo stawką jest reputacja panny i całej rodziny. Kiedy o poranku śmierć gościa wychodzi na jaw, pan domu prosi kamerdynera żeby bardzo delikatnie tego dnia obchodzić się ze służącymi i damami, bo wrażliwość kobiet jest inna i wszystkie panie na pewno są w szoku i roztrzęsione. Mężczyźni, wiadomo, lepiej znoszą takie rzeczy.

Trzy wspólniczki tego dnia i przez wszystkie następne zachowują zarówno sekret jak i kamienne twarze. I bardzo są wdzięczne panom za delikatne obchodzenie się z ich wrażliwą psychiką.

Bardzo ładnie ta scenka obrazuje jakie mniej więcej pojęcie mają o nas sympatyczni koledzy. I ja bym ich tu zostawiła w słodkiej nieświadomości i przekonaniu o własnej twardości i żelaznej psychice. A naszej delikatności i wrażliwości na emocjonalne wstrząsy.

Przekonanie to wyrobiły w nich nasze prababki w swoim, dobrze pojętym, interesie i nie ma potrzeby z nim walczyć.

Natomiast na własny użytek warto sobie uświadomić, że jesteśmy twarde jak stal. Nie wszystkie, ale znacząca większość. Wynika to z prostej logiki dziejów i genetycznego dziedzictwa.

Bo wbrew ulukrowanym filmom kostiumowym, które tak uwielbiam, kobiety NIGDY  nie miały łatwo. Gwałcone w czasie wojny i pokoju, umierające w ciążach i połogach, patrzące na śmierć większości urodzonych przez siebie dzieci. Pozbawione dostępu do edukacji, własnych pieniędzy, podporządkowane choćby najgłupszemu pod słońcem mężczyźnie. Bite i poniewierane w klasach niższych, sprzedawane na matrymonialnym rynku w tych wyższych.

A mimo to dawały sobie radę. Potrafiły nie tylko przetrwać, ale i wywalczyć nam świat jaki mamy teraz.

Prawo głosu. Dostęp do uczelni. Rynek pracy. Urlopy macierzyńskie. Rozwody. Prawa reprodukcyjne( to nie w Polsce).

I my, moje drogie, jesteśmy takich kobiet córkami, wnuczkami i prawnuczkami.

Uważam, że to zobowiązuje.

Po pierwsze do zaprzestania odcinania się od feminizmu i opowiadania głupot o tym, że „ach, ja to się nigdy nie spotkałam z dyskryminacją i panowie przepuszczają mnie przez drzwi”. Nawet jeśli Ty osobiście masz życie jak po różach to zawdzięczasz to cierpieniu i walce setek i tysięcy innych kobiet.

Po drugie, możesz na użytek swojego misiaczka zgrywać delikatną liliję ile wlezie. Ale kiedy trzeba wystąpić w obronie innej kobiety, na przykład w pracy, to zdobądź się, do cholery, na minimum odwagi i przyzwoitości, bo żadną liliją nie jesteś.

Jesteś stalową magnolią i nie zapominaj o tym.