Jak pies z kotem

13 cze Jak pies z kotem

Książkę pod tym tytułem wydała Katarzyna Miller, najmądrzejsza ze znanych mi kobiet. Książka w założeniu miała być dialogiem z kolegą psychoterapeutą, żeby porównać damski i męski punkt widzenia na różne sprawy. Z dialogu wyszedł męski monolog. Kasia swoje kwestie dopisywała w domu, bo nie była w stanie przebić się przez męski mur niesłuchania. Tak, nawet ona.

Do psa i kota porównała też kiedyś obie płcie Hanna Samson, jeśli chodzi o podejście do związku. Znacie to? Jak myśli pies? W skrócie: „Mój pan dba o mnie i zaspokaja moje potrzeby. Jest Bogiem.” A jak kot? „Mój pan dba o mnie i zaspokaja moje potrzeby. Jestem Bogiem.”

Kocie podejście mają też chyba mężczyźni do przestrzeni. O ile dla kobiety, mającej bardziej „psią” naturę, liczy się głównie własne stado i dobra w nim atmosfera, to mężczyzna wydaje się być zwierzęciem terytorialnym. Daną przestrzeń oznacza i uważa za swoją. Ulubiony fotel pana domu. Spróbuj zająć, zaraz ujrzysz obnażone kły. Pilot od telewizora. Trzy kobiety oglądają to samo, przychodzi facet i przełącza. Albo gabinet Pana Domu. Nigdy odwrotnie. Widziałyście kiedyś dom, gdzie zamiast tego byłby gabinet Pani Domu, a mężczyzna przyjmowałby kolegów kątem w kuchni? Samochód, teoretycznie rodzinny. Akurat. Dzieci nakruszyły w JEGO  samochodzie. Zgroza. O chęci nocnych przechadzek nie wspominam, cytując klasyka, oczywista, oczywistość.

Może to dlatego kobiety, kiedy nie mają na stanie mężczyzny, tak często trzymają w domu koty. Zawsze to jakiś substytut i porcja egoizmu na co dzień. Pensji wprawdzie nie przyniesie, ale ma milsze w dotyku futerko.

Jeszcze jedna różnica. Faceta lepiej nie kastrować.