Jaki kraj taka mistyka

11 lut Jaki kraj taka mistyka

Zaczęłam czytać słynną „Mistykę kobiecości” Betty Friedan, jedną z tych książek, które zmieniły świat. Wydała ją w 1963 roku i tak zaczęła się tzw. druga fala feminizmu w USA.

Autorka w pierwszym rozdziale podważa amerykański, powojenny model życia kobiet, które miały się spełniać w domowym zaciszu, pielęgnując męża, dzieci, kuchnię, ogród i psa.

Wpadła na to, że to frustrujące dla inteligentnej kobiety testując model na sobie, a sprawdziła, że nie jest wyjątkiem prowadząc badania. Okazało się, że niespełnienie, frustracja i depresja to doświadczenie milionów Amerykanek pielęgnujących ogrodowe krzaczki zamiast zawodowej kariery.

Oczywiście tą „mistykę kobiecego powołania” wmówił im patriarchat kiedy tylko przestały być potrzebne na rynku pracy, bo dzielni chłopcy wrócili z wojny.

U nas wyglądało to trochę inaczej, bo wojna wybiła tylu dzielnych chłopców, że nie było komu robić jeszcze długie lata. Więc socjalizm wsadził kobiety na traktory, a po robocie do kolejek w sklepach i nie miały głowy do głupot.

Niemniej jednak bliskie są mi słowa Betty o lekceważeniu przez mężczyzn i same kobiety naszego kobiecego potencjału w odniesieniu do pracy zawodowej. Jak gwóźdź miałam wbity w głowę rodzinny przekaz, że mężczyzna jest od „zarobienia”, a kobieta od „dorobienia” do tych jego zarobków jakiejś tam niewielkiej kwoty na wspomożenie domowego ogniska. Te słowa mojej babci, matki mojego ojca, były mi wielokrotnie powtarzane. Zapewne zupełnie bez świadomości znaczeń, jakie ze sobą niosły.

Bo co to naprawdę znaczy? Pozornie- nie przejmuj się za bardzo praca zawodową, mąż ma ci być opoką i opieką.

A naprawdę? TWOJA PRACA ZAWODOWA JEST NIEWAŻNA.

Służy tylko ewentualnej poprawie bytu rodziny. A to w rodzinie masz się spełniać życiowo. Masz urodzić dzieci, wychowywać je, dbać o męża i dom.

TY JESTES NIEWAŻNA.

Nieważne są twoje zdolności, plany i marzenia.

Masz realizować polską odmianę mistyki kobiecości. Służebną i oddaną.

Skutek był taki, że wybierając zawód zlekceważyłam wszystkie swoje naturalne predyspozycje i talenty. Śliczną główkę miałam zajętą wyłącznie poszukiwaniem romantycznej miłości. To miłość miała mi wystarczyć za każde inne spełnienie. Hmm…No cóż… Nie wystarczyła.

Naprawdę, moje drogie, uważajmy co mówimy do swoich córek. Słowa mają moc.

Słowa tworzą świat, w którym żyjemy. Jesteśmy gatunkiem opowieści i mitów.

Dlatego teraz powinnyśmy tak uparcie walczyć o język w przestrzeni publicznej. Wywalić te wszystkie „dzieci nienarodzone” noszone „pod sercem”. Walczyć z wiecznie oceniającymi nas komunikatami i krzywdzącymi stereotypami.

I czytać feministki.