Kanada pachnąca wolnością.

26 lip Kanada pachnąca wolnością.

Jeden rzut ona na twarz pana parkingowego po powrocie i już wiesz, że jesteś w Polsce. Zamiast życzliwego uśmiechu, ponura gęba. Zamiast uprzejmego „How are you?”, niezrozumiałe burknięcie.

Parafrazuję w tytule Arkadego Fiedlera i jego „Kanadę pachnąca żywicą”. Autora i jego książki podróżnicze serdecznie polecam, chociaz dzisiaj to już starocie i przecież mamy podróżnicze blogi i vlogi. Nic jednak nie zastąpi wnikliwego oka i ucha reprtera z krwi i kości, który w dodatku miał czas do namysłu, bo nie wrzucał zaraz niczego na Fejsbuka.

Ja wrzucam zaraz po powrocie z wakacji, więc z góry proszę o wyrozumiałość. Zwłaszcza za brak opisów powalających krajobrazów i cudów przyrody. Nie, żeby nie powalały, Kanada jest naprawdę piękna, chociaż mogę mówić tylko za prowincję British Columbia i trochę za Albertę, reszty nie widziałam, a i tak zrobiliśmy parę tysięcy kilometrów. Góry, rzeki, jeziora, krystalicznie czyste powietrze i ciekawskie wiewiórki.

Ale to nie przyroda sprawiła, że gdyby mi ktoś zaproponował pracę w Kanadzie to jutro się pakuję i chętnie zamienię mieszkanie w ojczyźnie na tęskonotę za nią. Ostatecznie góry mam w domu, a i jezior parę się znajdzie. Gorzej z powietrzem, ale jestem ze Śląska, byle co mnie nie zabije. I przy całym zachwycie dla Lake Louis, wodospadów Athabaska, czy krajobrazów Whistler, przyroda nie sprawiłaby, że zgodziłabym się na status imigrantki.

To ludzie. I atmosfera. Styl życia Kanadyjczyków, którzy do obcych ludzi z uśmiechem mówią „How are you?” i życzą ci miłego dnia. Uprzejmie przepuszczają w autobusie i nie mają kłopotu z jazdą „na suwak” w korku. A w czasie Pride Month ozdabiają ulice i wytryny sklepów tęczowymi flagami i nikt nie ma z tym problemu. Ani z kolorami skóry sąsiadów, czy ich strojami. Na ulicach Vancouver z uśmiechem mijają się Sikhowie w turbanach, muzułmanki w chustach, Chińczycy i wytatuowani hipsterzy. Mili, pomocni, życzliwi. Starszy pan widząc jak kręcimy się niepewnie na stacji metra, pyta, czy okej, bo może coś pomóc?

Uśmiech, luz, spokojne ruchy. Nikt nie klnie, w powietrzu nie latają kurwy i jebać murzynów, na murach brak owoców twórczej ekspresji kiboli. Inny świat. Świat dający nadzieję na życie pogodne i bez codziennego wkurwu, tak bardzo polskiego, że wydaje się nieodzowny do funkcjonowania. Jakbyśmy zbiorowo cierpieli na niskie ciśnienie i musieli je sobie podnosić wszelkimi metodami, a najlepiej kosztem bliźniego swego. Którego miłujemy jak siebie samego.

Podejrzewam, że to ostatnie nosi znamiona smutnej prawdy. Nie lubimy siebie, bo i za co, więc swoje frustracje wylewamy na otoczenie. Ponury, zakompleksiony, nadwiślański kołtun, któremu się wydaje, że jak dopierdoli czarnemu i pogoni pedała, to sam wreszcie poczuje się odrobinę lepiej. Bo przecież jest biały, rucha żonę i chodzi w niedzielę do kościoła.

Ja wiem, że to nie wszyscy. I zapewne ludzi dobrej woli jest więcej. I że to obóz obecnej władzy sprawia, że cham przestał się wstydzić, że jest chamem, ba, teraz jest z tego dumny. Zupełnie jak ten pacjent z kawału, który chodził na terapię, bo moczył się w nocy. I kiedy po trzech latach kolega go zapytał, czy problem minął, to odpowiedział, że dalej się moczy, ale teraz jest z tego dumny. Całkiem podobną terapię zafundował obóz władzy wszystkim Sebom i Karynom oraz ich potomstwu. Zamiast porządnej edukacji mamy być dumni z ignorancji, tępoty i prostactwa.

Nie chcę tu być. Ani mieć nic wspólnego z ludźmi, którzy biją myślących inaczej. Nie lubię Cię, Polsko. Nie o taką Polskę walczył mój dziadek, kawaler orderu Virtuti Militari, Żołnierz Wyklęty.