Królowa Śniegu to ja

12 kwi Królowa Śniegu to ja

Bardzo polecam wszystkim Wiedźmom lekturę książki Natalii de Barbaro „Czuła przewodniczka”. Trochę zaspoileruję na potrzeby felietonu.

Otóż autorka wymienia w niej trzy postacie, które często kierują naszym życiem i odbierają temu życiu lekkość, wdzięk, radość i na koniec- szczęście.

Są to Potulna, Męczennica i Królowa Śniegu.

I o ile z dwiema pierwszymi nie mam większego problemu, bo kto mnie zna, wie, że do potulności mi daleko, a męczennicą też raczej nie bywam, to już Królowa Śniegu rezonuje we mnie silnie.

A w każdym razie wciąż próbuje. Te wszystkie świadectwa z czerwonym paskiem, nastawienie na rywalizację, ocenę i krytykę to cała ja. Wynik, wynik, wynik. I czujny wzrok dookoła. O, ta nie wyrabia, niech się weźmie w garść do cholery.

Nie masz litości dla innych, bo nie masz litości dla siebie. Czemu masz się rozczulać nad kimś, kto ma depresję, skoro ty ganiasz w połogu jak nakręcona, choć wieczorem gryziesz ściany z bólu? Ale dajesz radę!

Taki mam rodzinny przekaz. Babci, co szyła po nocach, bo w dzień ogarniała czwórkę dzieci. Harowała jak wół i nie miała grama litości dla nikogo. Dziecko chore? No to niech zrobi co do niego należy, a potem choruje. I to było opowiadane

Z ZACHWYTEM

przez mojego ojca, ofiarę tego wychowania, a dla mnie w dzieciństwie niekwestionowany autorytet.

Więc się wryło.

Przewrotnie wezmę Królową w obronę.

Ona naprawdę dała radę. Kosztem siebie robiła wiele dla innych, odbierając w walucie wymagań. Ale miała efekty. Wykształcone, ogarnięte dzieci, które też dają radę. No mercy. To są ludzie, którzy wstaną o świcie, bo trzeba jechać do roboty autobusem 5.05. Nie będą się mazać, ani iść na l4, czy po antydepresanty.

Ogarną, zdążą, załatwią, zrobią. Nawet z gorączką. Nawet z migreną.

To nie są na ogół ludzie przesadnie szczęśliwi. Ale potrafią dać oparcie, poczucie bezpieczeństwa i stabilizację. Jak mój tata.

Pewnie się dało lepiej, swobodniej. Ale w powojennej rzeczywistości żeby coś osiągnąć, to trzeba było ścisnąć pośladki. Zagonić dzieciaki do nauki, nie oglądając się na marudzenie czy fochy. Związać koniec z końcem na marnej pensji i odstać swoje w kolejce po jeszcze marniejszą chabaninę.

A wcześniej trzeba było w ogóle przeżyć wojnę. I wyrwać męża z łap UB jak moja druga babcia.

Dziedziczymy w linii matrylinearnej niesamowitą umiejętność przetrwania, może nam reszta Europy buty czyścić. Jesteśmy twarde jak stal. Więc Królową mamy w genach.

Nie będę dalej spoilerować, autorka ma bardzo dobrą koncepcję jak przerobić Królową na kogoś, kto nam lepiej posłuży jako postać przewodnia, radzę przeczytać.

Chcę natomiast oddać hołd wszystkim Królowym Śniegu, które, zaciskając zęby,

DAJĄ RADĘ.

To nie jest łatwe. To kosztuje krew, pot i łzy.

Ale te trzy postacie- Potulna, Męczennica i Królowa nie wzięły się znikąd. Stworzyła je patriarchalna kultura, która wymaga od kobiet brania odpowiedzialności za innych od kołyski po grób. W której masz harować jak wół, ale wyglądać jak gdybyś nic nie robiła poza dbaniem o urodę. Masz być mądra, ale nie za bardzo, żeby JEMU nie było nieswojo. Seksowna, ale niewyzywająca. Robić karierę, ale dbać o dom i rodzinę jak Perfekcyjna.  I tak dalej, znamy to.

Bardzo lubię te wszystkie warsztaty, rozwojowe książki i pracę nad sobą.

Nie zapominajmy jednak, czemu w ogóle musimy odwalać tę całą harówkę.

***********