Kury domowe, jak ja wam zazdroszczę

29 lis Kury domowe, jak ja wam zazdroszczę

Muszę się w końcu zdobyć na trzeźwą samoocenę. Nie mogę dłużej ignorować tego piknięcia w sercu, kiedy czytam w komentarzach do moich feministycznych postów, że przecież są kobiety, które świadomie wybierają bycie „kobietą domową” i czemu ja to krytykuję.

No jak to czemu? Z zazdrości. Proste i oczywiste.

Z psychologii wiadomo, że to co w innych ludziach najbardziej nas irytuje, to zwykle nasz tak zwany „cień”, czyli te cechy nas samych, które spychamy do podświadomości i nie chcemy zaakceptować.

Najwyraźniej zatem gdzieś w środku mnie siedzi sobie stłamszona ta część, która marzy po cichutku o roli kury domowej. Kury domowej, która nie zrywa się co rano do roboty, tylko ucałowana czule w czółko przez pana domu, obraca się na drugi bok.

Ta część, której, w swoim czasie, pełnię szczęścia dałoby całodobowe zajmowanie się maleństwami w miejsce wyręczania się babciami i niańkami, a potem przedszkolem.

Która ufnie wspierałaby karierę swojego męża, obserwując z radością jak się wspina po jej kolejnych szczebelkach.

A sama realizowałaby swoje powołanie gotując najpyszniejsze potrawy, dbając o porządek i harmonijne życie rodzinne. I nie kłopocząc ślicznej główki o terminowe zapłacenie rachunków, bo od tego jest ON. Czuły, rycerski, opiekuńczy i wiecznie zakochany.

Tyle tylko, że w realizacji tego modelu napotkałam nie dające się usunąć przeszkody. Też w sobie głównie, bo mój małżonek nawet był chętny do tradycyjnej roli i deklarował, że da radę.

Otóż okazało się, w jakieś trzy tygodnie po urodzeniu pierwszej córki, że całodobowe zajmowanie się maleństwem mnie wykańcza fizycznie i psychicznie. Do dzisiaj nic mnie tak nie wkurwia jak marudzenie małych dzieci i tak nie nudzi jak zabawy z kilkulatkami.

Co gorsza, okazało się też, że edukując się przez kilkanaście lat zdobyłam wprawdzie dyplom lekarza stomatologa, ale za to nie umiem gotować, nienawidzę piec, a sprzątanie mnie strasznie męczy. Gotować się nauczyłam, bo to dość trywialna umiejętność wbrew telewizyjnej propagandzie, ale nigdy nie polubiłam i wciąż robię uniki.

Tak więc szybciutko wróciłam do pracy zawodowej, a w nielubianych obowiązkach wyręczam się kim mogę. I taka jest gorzka prawda.

Że na tym świetnie wychodzę, to inna sprawa. Mąż się ze mną nie rozwiódł, dzieci wyrosły piękne i mądre, dom funkcjonuje, czasem lepiej czasem gorzej, ale głodny nikt nie chodzi. Często ratuje babcia, słoiczki krążą wte i wewte. Do sprzątania przychodzi pani, ogródek zarasta perzem, chyba, że małżonek ma czas i ochotę.

A moim niedoścignionym ideałem wciąż pozostaje Bree z „Gotowych na wszystko”.

Niemniej jednak czasem zazdroszczę kobietom, które oszczędziły sobie tej życiowej ekwilibrystyki jakiej wymaga żonglowanie życiem rodzinnym, pracą zawodową i własnymi pasjami na dodatek. Niektórym bardziej niż innym, bo są takie, których mężowie skupieni na pracy zawodowej zarabiają nawet na własne samoloty i jachty. A one krążą między klinikami kosmetologii i spa.

I naprawdę czasem było mi trudno wstać o 6 rano, żeby na 7.30 zawieźć dzieci do szkoły i zasuwać do roboty. Albo siedzieć w niej do wieczora niepokojąc się o dzieci same w domu. Bo mąż w rozjazdach. Im jakoś nigdy dzieci nie przeszkadzają w karierze, to tak btw.

I naprawdę bywałam czasem tak cholernie, nieludzko zmęczona.

Jest tylko między nami jedna drobna różnica, która koi moje zazdrosne serduszko i sprawia, że gdybym mogła cofnąć czas, to znowu wróciłabym do pracy zostawiając bombelki z nianią i babcią.

Nazywa się NIEZALEŻNOŚĆ.