Małpa na piedestale

20 lip Małpa na piedestale

Miałam sen. Coś jak Martin Luther King, słowo daję. Mianowicie śniło mi się, że jestem w liceum, nudzimy się na jakiejś wycieczce i wpadam na pomysł przedyskutowania z moimi kolegami kwestii, czemu to bardziej przejmujemy się losem nieznanych sobie ludzi, niż na przykład losem zagrożonych gatunków. Takiej pantery śnieżnej zostało 4 tys. osobników, a jest piękniejsza, niż większość ludzi, których znam. A od niektórych zapewne mądrzejsza. A ludzi miliardy. Czemu bardziej mam się przejmować ludźmi ginącymi w różnych zakątkach świata, niż losem tych przepięknych kotów? Nie żebym lubiła, jak komuś dzieje się krzywda, ale czemu na ogół przejmujemy się tylko tymi, którzy o tej krzywdzie potrafią MÓWIĆ?

Pomijam kwestię, że w rzeczywistości nigdy nie mogłoby dojść do takiej dyskusji w stylu debat oxfordzkich, bo byłam w mat-fizie i koledzy, poza jednym Markiem, byli raczej mało wygadani.

Natomiast ja sama, w moim śnie, z zapałem rozwijałam myśl o zrozumiałej ewolucyjnej gatunkowej solidarności i zupełnie niezrozumiałej, niewiarygodnej ludzkiej arogancji. Arogancji, która prowadzi nas na samo dno piekła, że użyję znanych metafor?(mat-fiz!), w którym to piekle zostaniemy sami, bo wytępimy każde inne życie na Ziemi.

Skoro przyswoiliśmy, jako tako, teorię ewolucji, to może pora zejść z piedestału i uznać, że jesteśmy tylko jednym z gatunków, a inne mają takie same prawa do korzystania z ziemskich zasobów? Wprawdzie Bóg powiedział w Biblii, że mamy „iść i czynić sobie Ziemię poddaną”, ale chyba już wiemy, że ta rzekomo święta księga to dzieło ludzkich rąk, więc taki komunikat nigdy nie padł? I nawet dziewiętnastowieczny humanizm, który w roli mitu spajającego, dzielnie stara się zastąpić monoteistyczne religie, też niedługo sam może zostać zastąpiony, przynajmniej według Harariego, dataizmem, czyli nową religią, religią przepływu danych? Jej narodziny obserwujemy patrząc na nasze dzieci symbiotycznie zrośnięte ze swoimi smartfonami. Chyba pora spokornieć, zanim życie krzemowe pokaże życiu opartemu na węglu, gdzie jego miejsce. Bo już niedługo może się okazać, że nasze mózgi już nie są tymi najsprawniejszymi na kuli ziemskiej. A nasze uroszczenia do panowania nad światem są po prostu śmieszne.

Może więc pora pomyśleć o zatrzymaniu neolitycznej płodności naszego gatunku, zanim zeżremy wszystko, co nas otacza, do gołej skały? I zaśmiecimy każdy skrawek?  Jest nas siedem miliardów i wciąż przybywa. Po co?

I tak gadałam przez sen, aż obudził mnie mój kot. Teraz myśli, że zwariowałam.