Masochistki w domu

25 lis Masochistki w domu

Och, jaki wdzięczny tekst znalazłam w Krytyce Politycznej, jacy sympatyczni koledzy są odkrywczy, palce lizać. Szkoda, że dopiero, kiedy to oni czują się dymani przez system.

A Tytuł Jego: „Masochiści w pracy. Dlaczego pozwalamy się wyzyskiwać i jesteśmy za to wdzięczni?” 

I w tym oto tekście autor nadziwić się nie może jaka to branża HR sprytna, że tak nas potrafi zagonić do pracy ponad siły i zmusić do branych ochoczo nadgodzin. Jaki ten system kapitalistyczny wredny. Fuj.

„Po to, żeby wycisnąć z ciebie maksimum, istnieje cała branża o nazwie „zarządzanie zasobami ludzkimi” – Human Resources. Co kryje się za tą cool nazwą, zazwyczaj skracaną do dwóch liter „HR”? Nic innego niż metody, jak nakłonić kogoś, żeby w jak najkrótszym czasie spełniał wyznaczone mu z góry zadania – włącznie z tymi, których nie chce. Chodzi o to, żeby utrzymać cię pod kontrolą i wypielęgnować w tobie miłość do jak najbardziej intensywnego tempa pracy. W idealnym przypadku powinieneś stać się wdzięcznym psem, który oblizuje buty swojemu panu i jeszcze czerpie z tego odpowiednią przyjemność.”

Wszystko prawda. Nie wiem tylko jednego. Skąd to zdumienie?

Przecież są jak najlepsze wzorce. Kobiety do pracy ponad siły i prawie całodobowej są tresowane od setek lat. A nad tym żeby je do tego nakłonić pracuje cała branża religijna oraz szeroko rozumiana popkultura.

I dopiero artykuły takie jak ten w Woman’s Health o tym, że najzdrowsze i najszczęśliwsze w populacji są bezdzietne singielki stanowią jakąś wyrwę w obowiązującej narracji. Bo normalnie, to wiadomo, stare panny, mają tylko koty, życia sobie nie ułożyły, bla bla bla.

Przypomnijcie sobie zwyczajową scenę oświadczyn w każdej, ale to każdej komedii romantycznej. On wyciąga pierścionek zaręczynowy, a ona patrzy na niego z takim zachwytem i taką psią wdzięcznością, jakby ją ratował z pożaru.

Tymczasem dobrze wiemy, że właśnie ofiarowuje jej jakże cudowną i niepowtarzalną szansę obrabiania jego osoby i ewentualnej wspólnej progenitury przez następne kilkadziesiąt lat. Będzie miała, och, jakie to wspaniałe!, możliwość wstawania przed świtem i chodzenia spać po północy żeby nadążyć ze wszystkimi obowiązkami.

Pracę swoją będzie zobowiązana wykonywać z niesłabnącym entuzjazmem i niech tylko spróbuje głośno powiedzieć, że mit świętej rodziny jest mocno przereklamowany. A ona sama od wczasów rodzinnych wolałaby samotne sanatorium.

I, uwaga, last but not least, za swoją harówkę nigdy nie otrzyma ani grosza zapłaty.

W przeciwieństwie do całkiem nieźle wynagradzanych pracowników korporacji.

Jeszcze jeden cytacik:

„To ponownie przywodzi na myśl naszą teraźniejszość. Kapitalizm, w którym żyjemy, jest przepojony gadkami o cnotach, a w pierwszym rzędzie wymienia się zawsze etykę ciężkiej pracy. Jakie są rezultaty tego gadania dla ludzi? Żałosne. Podczas gdy niektórzy w tę cnotę wierzą, inni zarabiają na ich łatwowierności, depczą po ich poświeceniu i z przyjemnością patrzą, jak tamci dają się dymać.”

Podstawcie sobie tylko zamiast kapitalizm-wychowanie patriarchalne. I cnoty niewieście.

A kiedy kobieta już odpracuje swoje i pada na nos, to bywa, że zostanie potraktowana dokładnie tak jak korporacje traktują wyżętych ze wszystkich zasobów pracowników. Czyli zostanie kopnięta w dupę, bo na jej miejsce już czeka przebierająca nogami z niecierpliwością młodsza konkurencja.

Podobieństwa same mi się nasuwają. Ale, oczywiście, widzę też różnice.

Mianowicie korporacje wypłacają zwalnianym pracownikom odprawy.