Móżdżek po polsku

03 lis Móżdżek po polsku

Jak dowiadujemy się na pewnej stronie kulinarnej móżdżek po polsku to klasyczne danie naszej kuchni narodowej.

Może są smakosze, mnie na samą myśl robi się niedobrze. Zupełnie tak samo jak wtedy, kiedy na różnych forach dyskutuję o prawie do aborcji i natykam się na rozmaite móżdżki, zwłaszcza te zindoktrynowane katolicyzmem.

Prawdę mówiąc, jeszcze mi się nie zdarzyło spotkać z zapiekłym w swych poglądach, głuchym na argumenty drugiej strony i potwornie nieempatycznym ateistą. Który by na dodatek był chamem i damskim bokserem, przynajmniej w deklaracjach.

Pewnie dlatego, że ateistą w naszym kraju zostać nie tak łatwo. Zazwyczaj przychodzimy na świat w rodzinach przynajmniej z pozoru katolickich. Zaraz po urodzeniu, bez pytania o zdanie, poddawani jesteśmy procedurze chrztu, a potem to już samo leci. Komunie, bierzmowania, śluby i tak dalej. Same wiecie. Z pokolenia na pokolenie. Bezrefleksyjnie, automatycznie i stadnie.

Mój ś.p. wujek obsesje religijne swojej matki, a mojej babci przypłacił częściową głuchotą, albowiem zabobonna ta niewiasta uparła się go chrzcić trzy tygodnie po urodzeniu, a urodził się w styczniu. Wywiązało się zapalenie ucha środkowego, a potem resztę życia był na to ucho głuchy. No, ale za to diabeł nie miał przystępu do noworodka, a tak to nie wiadomo co by było. Dobry Bóg zapewne nie ma nic lepszego do roboty niż wystawianie niemowląt na pokuszenie.

Swoją drogą ciekawe, ile w tym polskim katolicyzmie zabobonu, ciemnoty i zwyczajnego bałwochwalstwa, które swoimi koszmarnymi wielometrowymi figurami Chrystusa lub Maryi  zaśmieca nam krajobraz. I ile jarmarczności, z moimi ulubionymi maryjkami z odkręcaną główką jako butelkami na wodę dla pobożnych pielgrzymów, na czele. I to Kościołowi nie przeszkadza, to nie jest brak szacunku, obrażanie uczuć religijnych, ani profanacja.

Profanacja jest wtedy, kiedy zdesperowane kobiety walczą o swoją ludzką godność malując graffiti na murach i stojąc w środku z transparentami.

W każdym razie, żeby zostać w Polsce ateistką to zazwyczaj trzeba podjąć świadomą decyzję, opartą o wiedzę, przemyślenia i dyskusje. O wiele łatwiej lecieć na autopilocie.

Żeby zostać gorącym katolikiem nie trzeba nic poza ślepą wiarą w dogmaty i w to co głosi kościelna hierarchia. Na pewno nie trzeba znać Biblii, wiem, bo sprawdziłam na wielu katolickich znajomych. Na ogół nie czytują swojej świętej księgi i nie mają pojęcia, co tam naprawdę jest napisane. Może gdyby wiedzieli, to temperatura ich uczuć religijnych nieco by opadła.

I dlatego dyskusje z nimi są takie bezowocne. Oni nie chcą się niczego dowiedzieć, oni już wiedzą wszystko co im potrzebne do życia i działania. Na tym właśnie polega religia.

To nauka bada, docieka, dyskutuje. Wątpi i podważa własne teorie, jeśli znajdzie nowe badania czy argumenty.

Religia jest sztywna i nierozwojowa, choćby Franciszek nie wiem jak bardzo udawał. Bo jest taka z zasady. Wszystko jest raz na zawsze ustalone, przynajmniej oficjalnie, bo jak tak pogrzebać w dogmatach to można się ubawić. Niektóre, szczególnie śmieszne są całkiem niedawno uchwalone. Na przykład dogmat o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny jest z roku 1950. A trochę już wtedy było wiadomo o budowie atmosfery i Kosmosu.

I tacy są też wyznawcy, choć mnie bardziej przerażają wyznawczynie. Młode pro-liferki.

Zawzięte, tępe, niewrażliwe psychopatki, które niezłomnie dążą do powiększenia puli cierpienia na ziemi.

Tej ziemi.