Neytiri, I see you

12 cze Neytiri, I see you

Bardzo mi się zawsze podobało to powitanie z Pandory. Czyli z filmu Avatar.

Nie mam nic przeciwko optymistycznemu „Dzień dobry”, ale jakby to było inaczej, gdybyśmy drugiemu człowiekowi na powitanie mówili „Widzę Cię”. I naprawdę go widzieli. Nie poprzez pryzmat swoich wobec niego oczekiwań, zdolności do spełnienia naszych potrzeb czy zaspokojenia tęsknot . WIDZIELI . JEGO.

Mąż widzący swoją żonę. Nie jako zestaw funkcji, koniecznych do płynnego działania gospodarstwa domowego. Żona widząca męża, a nie faceta, który ma zarobić, załatwić, zorganizować i generalnie-sprostać.

Rodzice widzący swoje dzieci, a nie nadzieje na spełnienie tego, co im się samym nie udało, zaspokojenie rodzicielskich ambicji i powody do chluby.

Sąsiedzi widzący ludzi mieszkających dookoła i to, że staruszka z pierwszego piętra dawno nie wychodziła. A dziecko sąsiada z trzeciego ma jakieś dziwne siniaki.

Gdybyśmy, zamiast innych bez przerwy oceniać, przykładając do naszego, czyli jedynie słusznego, wzorca, po prostu ich widzieli.

Mam wrażenie, że te różne kursy osobistego rozwoju, które są, oczywiście, bardzo dobre i konieczne do uporania się ze swoimi zahamowaniami, traumami i problemami z dzieciństwa, to tylko początek i jedna strona medalu. Ważne i niezbędne jest poznać siebie, podnieść z podłogi swoje poczucie wartości, skontaktować z emocjami i tak dalej.

Ale myślę, że prawdziwym sukcesem i ukoronowaniem tego naszego rozwoju byłoby, gdybyśmy potrafili spotykając drugiego człowieka szczerze i prawdziwie powiedzieć:

„Widzę Cię”.