Odwaga bycia nielubianym

25 cze Odwaga bycia nielubianym

Wróciłam sobie ostatnio do książki „Odwaga bycia nielubianym”  i gorąco polecam. Autorzy przeciwstawiają w niej freudowską etiologię adlerowskiej teleologii i upierają się, że trauma nie istnieje, a szczęście to kwestia odwagi.

Co do traumy nie wiem, musiałby się wypowiedzieć ktoś kto przeżył napad, gwałt czy nieszczęśliwy wypadek. Co jednego zniszczy, drugiego zbuduje. I trochę o tym ta książka. Autorzy nie twierdzą, że nie przytrafiają nam się złe rzeczy, ale że tylko od nas zależy, co z tym zrobimy.

Mnie osobiście najbardziej podoba się w takich przypadkach koncepcja zemsty, ale podobno to niezdrowe. No nie wiem, hrabia Monte Christo był idolem mojej młodości. A moją ulubiona historyjką była ta o studentce weterynarii, która zgwałcona zbiorowo przez pijanych kolegów przeprowadziła na nich w odwecie pokazową akcję kastracji. W końcu mają to na studiach.

Poważna psychologia twierdzi, że należy skupić się na wybaczaniu, ale nawet w Harrym Potterze były tak zwane „zaklęcia niewybaczalne”. I są też niewybaczalne słowa i niewybaczalne czyny. Może zemsta nikogo nie uleczy, ale jakoś mi raźniej, kiedy w westernie źli ludzie giną od kul. Trudno, taka jestem.

I mam podejrzenie graniczące z pewnością, że nie tylko ja. Na miejscu naszych polityków brałabym takie rzeczy pod uwagę, kiedy idą na wojnę z kobietami. Nie od dziś wiadomo, że pamięć o urazach i krzywdach mamy jak słonie. Wie to każdy mąż, któremu wypomniano w czasie kłótni ten brak kwiatów na rocznicę 10 lat wcześniej. Nie zapominamy i nie wybaczamy.

Wracając do książki to teza o odwadze bardzo mi się podoba. Moja mama zawsze mówi, że strach jest grzechem pierworodnym. O strachu jest napisane też ładnie w „Diunie”, to taka książka fantasy, gorąco polecam.

Nie wolno się bać, strach zabija duszę.

Strach to mała śmierć, a wielkie unicestwienie.

Stawię mu czoło.

Niech przejdzie po mnie i przeze mnie.

A kiedy przejdzie, odwrócę oko swej jaźni na jego drogę.

Którędy przeszedł strach, tam nie ma nic.

Jestem tylko ja.

Nie bardzo tylko piszący o strachu podają metody jak to zrobić żeby się nie bać. Tu mi się najbardziej podoba rada Kasi Miller ” Bój się i rób”, bo nie zawsze udaje nam się nie bać. Ważne żeby nas to nie paraliżowało. A to się akurat da wyćwiczyć i najlepiej metodą małych kroków.

Można zacząć od wizyty u dentysty ;-).