Ostatnia rolka papieru, czyli o lewicowości w myśleniu

04 lut Ostatnia rolka papieru, czyli o lewicowości w myśleniu

Taka scenka. Przeżyłaś ją, moja droga, zapewne nieraz jeśli masz męża i dzieci. A jak nie masz, to może na przykład na grupowym wyjeździe z przyjaciółmi. Wchodzisz do kibla, załatwiasz swoją potrzebę, sięgasz po papier i… . Zamiast mięciutkiego zwoju widzisz oblepioną resztką papieru tekturową rolkę. Znasz? Na pewno.

Żeby nie było, że znowu się czepiam sympatycznych kolegów to dodam, że na warsztatach w Kazimierzu, gdzie są same kobiety, RAZ przez kilkanaście lat odbyło się śledztwo w sprawie, bo na tekturową rolkę natknęła się Kasia i się wściekła. Winna się przyznała i zebrała kosmiczny ochrzan, bo TAK SIĘ NIE ROBI.

Tak, czyli jak? Bezmyślnie, egocentrycznie i nie przejmując się innymi. Bez wyobraźni, nie widząc dalej niż koniec własnego tyłka.

BO DLA MNIE WYSTARCZYŁO. Papieru. Jedzenia i ładnej pogody.

Po mnie choćby potop, jak mawiał Ludwik XIV. Wyjątkowo zadufany w sobie dupek. Btw. to przez jego upodobania kobiety rodzą w szpitalach w niefizjologicznej, ale wygodnej dla lekarzy pozycji na wznak.

O ile wybaczamy takie podejście do rzeczywistości małym dzieciom, bo one w naturalny sposób są skoncentrowane wyłącznie na sobie, to od wszystkich innych członków społeczeństwa powinnyśmy wymagać czego innego.

Tymczasem w większości domów to mama jest tą osobą, która pamięta o papierze, braku chleba i tym, że kończy się płyn do prania. To do mamy dzwonią dzieci ze szkoły, bo po raz enty zapomniały strój na w-f.

Na kobiety spychana jest odpowiedzialność za to, żeby dla innych starczyło. Żeby to życie „toczyło się gładko”, jak mówił marszałek Grodzki. Żeby ono było” komfortowe”. Nawet gdyby przy okazji miało dla samych kobiet zabraknąć. Czasu, miejsca, uwagi. Szacunku dla ich praw.

A my, zgadzając się na to, nie tylko w końcu padamy z wyczerpania, ale gorliwie konserwujemy stary porządek świata. Ten, w którym nie jesteśmy traktowane podmiotowo, ani szanowane.

Dlatego w pewnym momencie zamiast wzdychając z rezygnacją wieszać nową rolkę, zaczęłam robić, wzorem Kasi, kosmiczne awantury szukając sprawcy. Wymaganie empatii, wyobraźni i myślenia o innych musi się czasami zacząć już w łazience. Taki lajf.

Odpowiedzialność za to żeby „to życie było komfortowe” to WSPÓLNA odpowiedzialność domowników.

Mieszkańców. Obywateli. Żeby było chociaż znośne dla większości.

Może po wstępnym treningu nasi koledzy zaczną też myśleć o innych w kontekście środowiska, albo infrastruktury miejskiej. Bo to, że ja mam sprawne nogi i JA przejdę trzydzieści schodów, nie zwalnia mnie od myślenia o tych, którzy pokonują przestrzeń na wózkach lub pchając je.

Znikomy odsetek mężczyzn zajmujących się tego typu społecznymi problemami może świadczyć o tym, że ich troskliwe matki i żony zadbały o to żeby nigdy nie znaleźli się z obsranym tyłkiem w kiblu bez papieru.

Błąd.