Pani Swojego Czasu

01 lis Pani Swojego Czasu

Tytuł pożyczam od Oli Budzyńskiej, blogerki, liderki i ogólnie fantastycznej osoby, obiecuję, że oddam. Weszłam sobie na jej grupie na dyskusję o obowiązkach domowych i dzieleniu się nimi z partnerem, a tam te same dylematy, które ja rozwiązuję z lepszym lub gorszym skutkiem od 25-ciu lat.

No ja wiem, że dzisiaj dzień zadumy i ganiania po cmentarzach, ale mnie te wyścigi ze zniczami jakoś mało obchodzą. Nigdy nie mogłam zrozumieć czemu to musi być akurat 1-szy, a nie 2-gi, 3-ci, albo 10-ty. Wszyscy muszą gonić naraz i podwyższać statystyki zgonów. Wolę sobie posiedzieć nad starymi fotkami i powspominać. Więc się zadumałam jak to było i jest. I, ewentualnie, co dalej z tym.

Moje, nieżyjące już, babcie. Jedna tytularnie „niepracująca”, a tak naprawdę  harująca jak wół w domu, przy dzieciach, w ogrodzie, sadzie i na kurzej fermie. Gdyby miała cień zmysłu do biznesu, to by na swoich umiejętnościach zbiła majątek. Ale nie miała, więc całe życie wysłuchiwała, że jest ciężarem, kulą u nogi i kamieniem u szyi dziadunia, Żołnierza Wyklętego btw. Widocznie patriotyczne ideały nie chronią przed byciem tyranem dla rodziny. A nawet powiedziałabym, że wręcz przeciwnie. Bo jak Mężczyzna WALCZY, to nie ma głowy do pieluch i garów, każdy to zrozumie. Ani w czasie wojny, ani przez następne 40-ści lat. Co rzuca, swoją drogą, ciekawe światło na ciągoty chłopców do biegania z karabinami, zawsze to bardziej interesujące niż domowe porządki. Może stąd tyle wojen.

Druga nie dała sobie w kaszę dmuchać i męża, trzech synów oraz córkę, trzymała żelazną ręką. Ale bądźmy szczerzy- kto prał i szył po nocach, w dzień pracując, żeby jakoś dopiąć domowy budżet? W każdym razie wpoiła synom potrzebne umiejętności, co z dumą oświadczyła mojej mamie na weselu i przykazała chłopaka „nie zepsuć”.

To się udało, tatuś w obowiązkach domowych udział bierze od zawsze. Wyrosłam w tym klimacie i wydawało mi się to normalne i powszechne. Ale, żeby nie wyglądało za słodko, to dodam, że tata robi to, co mama mu każe. Jak nie każe, to nie robi. Niby drobny szczegół, ale znaczący. Badania wykazały, że polskie kobiety są szalenie zmęczone tą jednoosobową odpowiedzialnością właśnie. Tym, że zawsze gdzieś z tyłu głowy kręci się ten kołowrotek-kupić to, załatwić tamto, opłaty pamiętać..

Co do mnie..Hmm.. Kto czyta od początku i zna „Grę o tron”, „Zaganianie” albo „Kto głodny, ten gotuje”, ten wie mniej więcej jak to było i jest. Wymuszenie na polskim, statystycznym facecie (wyjątki się zamkną, por favor) uczciwego współudziału w domowym kieracie to nieustanna walka dupy z kijem, bo nawet jak raz coś wytłumaczysz, to i tak przy następnej okazji okaże się, że twój facet ma pamięć złotej rybki. I na polecenie zrobienia zakupów znowu usłyszysz: „Kotek, ale zrób listę”. A on tu, q, nie mieszka? Nie zagląda do lodówki i nie wie, czego brakuje?

Mała uwaga dla polemizujących kolegów i tych koleżanek, które popierają podział na „męskie” i „kobiece”, bo one to nie ogarniają auta, za to gary mają w małym palcu. Nie mówię nikomu co lepsze, tylko zwracam uwagę, że opony w samochodzie zmienia się dwa razy do roku, a przegląd robi raz i to w warsztatcie. Za to ręczniki w łazience i pościel zmienia się trochę częściej, że o gotowaniu, praniu i prasowaniu nie wspomnę. Koniec dygresji.

Przejdźmy do wnioskow praktycznych. I znowu pożyczę pomysł od Oli, która wydaje dla swoich fanek planery, żeby sobie tam robiły listę zadań i zostawały dzięki temu Paniami Swojego Czasu. Kupmy planery, ale nie sobie. Panom kupmy. Trudno, trzeba będzie poświęcić ze dwa popołudnia i zrobić szczegółowe zapiski. Typu:

-Pon, odbierasz Józia z przedszkola, nasz Józio to ten w okularach i z piegami, będzie miał przypięty do sweterka znaczek z biedronką to poznasz. Odbierasz i zawozisz do logopedy. W czasie kiedy Józio jest u logopedy, robisz zakupy na tydzień- tu szczegółowa lista ile chlebów, masła, mleka itd.

-Wt, Józia do domu, z domu zabierasz Agatkę na angielski, tam masz po drodze papierniczy, to kupisz rzeczy do szkoły

I tak dalej. Raz w miesiącu Macro i lista ilości szamponów, mydeł i papieru toaletowego. Instrukcja, gdzie to poupychać w łazience.

Osobna lista świąt i urodzin z propozycjami prezentów i mapką potrzebnych sklepów. Rozpiska z rozmiarami odzieży dla dzieci połączona z graficznym przedstawieniem pór roku i temperatur. Kalendarz z terminami wywiadówek i szczepień.

I tak dalej. Jak uczyłam swoje dzieci czytać, to poprzyklejałam na różne przedmioty kartki z nazwami, bo wyczytałam gdzieś, że to pomaga. I faktycznie-zadziałało. To może by wyprodukować takie koszulki dziecięce- jem pięć razy dziennie plus przepisy na potrawy?

Podobno mężczyźni uwielbiają czytać instrukcje, to my przyciskamy kolejne guziki aż zadziała. Więc należałoby wyciągnąć wnioski i zamiast przyciskać mu ciągle guziki pretensjami czy fochami, skomponować jasne i czytelne instrukcje w odpowiedniej szacie graficznej.

A wtedy zostaniemy Paniami Swojego Czasu i jedyne, co nas będzie wkurzać, to codzienna odpowiedź na pytanie: „Kotek, gdzie jest mój planer??”