Przepraszam Cię, Heniu

27 lut Przepraszam Cię, Heniu

Zanim jeszcze wymyślono gimnazja, które teraz bez sensu zlikwidowano, to ja trafiłam do czegoś w tym rodzaju.

Otóż w latach 80-tych wymyślono eksperymentalne klasy 6,7,8 dołączone do liceum i uczone przez licealnych belfrów. Mogły się tam zapisać dzieciaki z wyśrubowaną średnią, taka elita katowickich prymusów. Niestety, miałam tą średnią i ambitnych rodziców załamanych poziomem osiedlowej podstawówki. Zapisano mnie.

No i teraz wyobraźcie sobie klasę złożoną z najlepszych uczniów w mieście. Koszmar. Przemądrzałe gnojki, co pozjadały wszystkie rozumy. Całe towarzystwo inteligentne, pracowite, ambitne i ścigające się o najwyższą średnią. I był z nami, nie wiem skąd, jeden Henio, normalny, sympatyczny i pewnie całkiem rozgarnięty, ale na naszym tle mnie wydawał się matołkiem. Nie taki oczytany, wyszczekany i szybko kojarzący jak reszta. Nie mieliśmy nikogo grubego, ani rudego, za to mieliśmy Henia. Henia, który nie wiedział. Bo przecież my wiedzieliśmy wszystko.

Traf chciał, że Henia poznałam jako pierwszego, więc inni początkowo postrzegali nas jako parę, bo się Heniowi podobałam. Żeby się od Henia odciąć, byłam więc dla niego wredna jak ostatnia swołocz. A, że u nas w rodzinie przyjętym systemem komunikacji było nieustanne ocenianie i krytykowanie, nie sprawiało mi to kłopotu. „Dowcipne” komentowanie jego wpadek wydawało mi się atrakcyjne towarzysko. Nie było. Było wredne i gryzie mi sumienie do dziś. Niniejszym, gdziekolwiek jesteś, bardzo Cię, Heniu, przepraszam.

Ja się czułam lepsza, on czuł się gorszy. Oboje nie mieliśmy racji.

Nasza klasa zżyła się ze sobą dopiero, kiedy na progu liceum dołączyły do nas normalne, sympatyczne dzieciaki. Bez przerośniętej ambicji i nadmuchanego ego.

A z tego co wiem, nikt z nas, tych „zdolnych”, nie zrobił wszechświatowej naukowej kariery. Za to kilka życiorysów potoczyło się kręto, a co najmniej jeden skończył tragicznie. Nie podejmuję się oceniać, czy przyczyną było to, co się działo między nami, pamiętam tylko, że było mi tam trudno, niefajnie i źle. Mimo najwyższej średniej. A może przez nią.

Wyścig szczurów zaliczyłam w podstawówce i nie podobało mi się to doświadczenie. Gorzki smak owocu zwycięstwa czuję do dziś. W pogoni za średnią nie udało mi się odkryć co NAPRAWDĘ mnie interesuje, kręci i do czego mam talent.

Pamiętając to doświadczenie, wszelkie „elitarne” przedsięwzięcia uważam za drzewo złe, co owoców dobrych dawać nie może. Nie podobają mi się ogrodzone, luksusowe osiedla, które tną przestrzeń miejską, stając się wyspami ostentacyjnego bogactwa. Nie popieram elitarnych szkół, bo problemy społeczne jakie tworzą, przewyższają korzyści intelektualne.

Daleko nie szukając, słynna Dolina Krzemowa stworzyła nam wspaniałe wynalazki, które sprawiły, że nasze dzieci spędzają dzieciństwo przykute do telefonów.

Podziały nam nie służą, nigdy nie służyły.

Te podziały tworzą ocean pogardy elity i morze gniewu wykluczonych.

Nie tęsknię do jachtów, prywatnych samolotów i luksusowych aut.

Chciałabym pójść na kawę z Heniem i umówić się na wino z przyjaciółką, która nie żyje od ponad dwudziestu lat.

Mamy tylko siebie.

Siebie nawzajem.