Ramię w ramię

13 lut Ramię w ramię

Bardzo piękny hymn wyjazdowy moje wiedźmy nam wyszukały i pewnie nieraz w Maroku sobie zaśpiewamy tą nową piosenkę Kayah i Viki.

I to się naprawdę dzieje. Może jest tak, że mój mózg wyszukuje zdarzenia potwierdzające tezę wyjściową i dlatego mi się wszystko zgadza. Ale wolę myśleć, że naprawdę kobiety coraz lepiej pojmują prostą prawdę, że JEŚLI TRZYMAMY SIĘ RAZEM, TO MOŻEMY WSZYSTKO.

Przypomnijmy sobie Czarny Protest. Na ulice polskich miast wyszło tysiące kobiet i od tej pory w zasadzie rządzący nigdy na poważnie nie wzięli się za zaostrzanie ustawy antyaborcyjnej.

To w sprawach wielkich. Jeśli chodzi o mniejsze, to nasze akademiczki podróżują, otwierają swoje biznesy, wchodzą w nowe związki i zawsze wiedzą, że mają wsparcie reszty. Wierzymy w siebie nawzajem, dodajemy sobie otuchy, reklamujemy biznesy, wykorzystujemy nasze sieci powiązań.

Ot, wrzucam na grupę info o nowym biznesie mojej młodej czarownicy i już ma pierwszą klientkę. Dzięki, Aniu:-).

I tak to działa. Jesteśmy wiedźmiami, wspieramy inne kobiety. Bo WIEMY, że warto. Że trzeba. Że potrzebujemy siebie nawzajem. Bo babska grupa wsparcia to wartość bezcenna.

Nie oceniamy. Nie krytykujemy. Nie wytykamy błędów.

WSPIERAMY.

W wyborach, planach i realizacji marzeń.  W trudnych momentach.

Co do mężczyzn. Po raz kolejny spotkałam się ostatnio z zarzutem, że jestem „przeciwko facetom”. I to ze strony kobiety. Więc po raz kolejny i mam nadzieję, ostatni, tłumaczę. Nie jestem przeciwko facetom, jestem przeciwko patriarchatowi. Czyli zwyczajowemu i tradycyjnemu uznaniu, że to co „męskie” jest ważniejsze, posiadające więcej praw i wyznaczające standardy. I temu, że kobieta winna „być wypoczynkiem wojownika” i najlepsze, co ma w życiu do roboty, to obieganie męża i dzieci w roli satelity.

Jestem przeciwko podwójnym stanardom w sferze obyczajowej. Bo on to się ma „wyszumieć”, a ona to jest „puszczalska”.

Obalam z pozycji naukowych mit o męskiej poligamii i „naturalnej kobiecej monogamii”. Bardzo wygodny dla kolegów mit. I nie mający wiele wspólnego z prawdą.

I tak dalej, kto czyta, ten wie. A jeśli czyta „on”, to wie, że do grupy, czy na wyjazdy przyjmujemy tylko kobiety. I naprawdę nie pytajcie mnie, czy na wyjazd można zabrać swojego misiaczka. Nie można. Chyba, że pluszowego. Nie wynika to z mojej niechęci do kolegów, tylko z mojej misji. Która polega na uświadamianiu kobietom, jakie są silne. Samodzielne. I wolne.

Poza tym, lubię mężczyzn, ale wolę kobiety. Bo są ciekawsze, barwniejsze i na ogół mają więcej do powiedzenia. Choć przyznam, że mam też wielu interesujących i rozmownych kolegów. Niektórzy z nich potem zostają bohaterami moich felietonów.

Co im się nie zawsze podoba.

Ale, jak wiadomo, nie jestem kremówką z Wadowic, żeby mnie wszyscy lubili.