Ręce po łokcie urobione

23 lis Ręce po łokcie urobione

A efektu nie widać. Albo widać, ale przez powiększające szkło.

I nie mam tu na myśli gry wstępnej, co to „dobrej gospodyni ciasto w rękach samo rośnie”, ale taki ogólny całokształt.

Coraz częściej bowiem czytam w artykułach różnych męskich guru od psychoterapii, że panowie jakoś się pogubili w tym nowoczesnym świecie i jest problem. Nie bardzo sobie radzą z emocjami, bo najczęściej w ogóle nie mają z nimi kontaktu.

Kobiety się rozwijają jak ten perski dywanik, a to studia, a to kursik jakiś, a to warsztaty jogi. Doktorat między karmieniami niemowląt, trzy języki perfekt, karnet na siłownię.

A koledzy nie ogarniają. I stąd rozpaczliwe apele terapeutów, że może by tak panie pomogły, zakasały rękawki i jakoś misiaczka ucywilizowały. Bo inaczej wstąpi do armii inceli i zastrzeli. Pójdzie w cyberseks i pornografię. Albo się zapije, bo to jedyny sposób jaki mu tatuś pokazał na rozładowanie emocji.

Jak mam dobry dzień i wolne zasoby energetyczne, to nawet w to idę. Bo ja lubię facetów, choć czasem tego po mnie nie widać. No i mam dobre serce, co widać jeszcze mniej, musicie mi wierzyć na słowo.

Cywilizuję, tłumaczę, rozwijam, po główce głaszczę, że taki dzielny i daje radę.

I choć ręce mam po łokcie urobione, to dotąd uważałam, że to pożyteczny wysiłek.

Po dłuższych obserwacjach gatunku, zmieniłam zdanie.

Bo.

Mam jeden problem.

To znaczy ma go część sympatycznych kolegów.

Pamiętacie taki film z Nicole Kidman „Zanim zasnę”? Główna bohaterka cierpiała oto na amnezję i codziennie rano musiała sobie obejrzeć na kamerce filmik o swoim życiu żeby się w ogóle zorientować kim jest i gdzie mieszka.

I taki mam problem z kolegami. Niby rozumieją, niby się rozwijają, po prostu serce rośnie. Chce się żyć, jednym słowem.

A potem pstryk! i wracają do ustawień fabrycznych. Znowu nie wiedzą, że obowiązki domowe się dzieli, dziećmi opiekować się powinno oboje rodziców, żelazko nie jest przypisane do płci, a seks powinien być połączony z bliskością oraz, że ważna jest komunikacja w związku.

Tylko mam taką refleksję w temacie. Popartą badaniami w terenie.

To NIE JEST błąd fabryczny. To cwana aplikacja, która nazywa się WYGODA i włącza się zawsze wtedy, kiedy za pożądanymi zmianami musiałby iść nadmierny wysiłek.

Wiadomo, baba to sobie musi pogadać. Jak się wygada, a my pokiwamy ze zrozumieniem głowami to będzie sobie żyła w przeświadczeniu, że JEST ZROBIONE.

No więc, drodzy guru od terapii. Nie jest. I nie będzie.

Sami dobrze wiecie, że żadna zmiana inicjowana z zewnątrz nie jest możliwa, jeśli klient jej nie chce.

Więc im ma być z nami niewygodnie, źle i do bani. Źle z nami, ze sobą i w ogóle.

Aż dojrzeją do zmian.

Kilku po drodze przypłaci życiem, ale w końcu jak to powiedział jakiś minister:

„Ludzie czasem umierają.”

Wprawdzie on miał na myśli ciężarną kobietę, ale zasada jest uniwersalna.