Skazany na małżeństwo

21 paź Skazany na małżeństwo

Babska prasa. Litości. Tym razem Wysokie Obcasy i rzewny artykuł p.t. „Wolałabym opłakiwać jego śmierć niż rozwód. Minęły już trzy lata, a ja ciągle czuję ból”.

I potem trzy wzruszające historie o trzech odchodzących mężach. No, rzecz jasna, do innych kobiet, zapewne złych i występnych. Złodziejek cudzych mężów. Co to nie zbudują szczęścia na cudzym nieszczęściu. Wrr.

A żony zostają w kompletnym zdumieniu(!), rozpaczy i generalnie życie im się wali, bo rodzina (czytaj mąż) była dla nich WSZYSTKIM.

Pominę tym razem jak bardzo niezdrowe jest uważanie, że facet może być wszystkim. A już zwłaszcza jeden, co to ma być przyjacielem, kochankiem, natchnieniem, inspiracją, a generalnie usprawiedliwieniem dla braku własnych zainteresowań.

Skupmy się na tytule. WOLAŁABYM OPŁAKIWAC JEGO ŚMIERĆ.

Q?? Serio??? To ja się wcale nie dziwię, że facet zwiewa od takiej czułej żony. Co za narcyzm i zapatrzenie we własny pępek. I kompletne nieliczenie się z drugim człowiekiem. Lepiej żeby nie żył, niż żeby miał MNIE zostawić. Niech raczej będzie martwy niż szczęśliwy z inną.

I to ma być miłość?

Uważność i troska?

Bo tak w ogóle to on to robi MNIE. Ja tu jestem najważniejsza. I moje poświęcenie, o które nikt nie prosił.

To już lepiej żebym miała status wdowy niż rozwódki. Bo jak MNIE zostawił, to by ewentualnie mogło sugerować, że ze mną jest coś nie tak.

No jest, moja droga, jest. I pozostaje tylko życzyć niewiernemu wygodnych butów i szczęśliwiej drogi. Do kogoś, kto być może nareszcie zobaczy w nim człowieka. A nie gościa, który ma spełniać TWOJE  OCZEKIWANIA.

Choć najczęściej trafi zapewne niestety na całkiem podobny egzemplarz, bo dosyć trudno w kraju nad Wisłą trafić na kobietę świadomą siebie, swoich prawdziwych pragnień i idącą za głosem serca.

Takiej, która potrzebuje mężczyzny, bo go kocha, a nie kocha go, bo go potrzebuje. Znacząca różnica.

Pod artykułem zamieściłam spontaniczny komentarz „to go trzeba było zabić zamiast się rozwodzić” i nie jest to podżeganie do zbrodni, tylko zaproszenie do myślenia. Również dla pani psycholog, która twierdzi w artykule, że dobrze, jeśli kobieta taką myśl wypowie. Ba, znakomicie. Może stanie się to okazją do pogłębionej refleksji, że prawdopodobnie facet resztką sił uciekł ze związku, w którym zabijany był dzień po dniu.

Bon voyage, sympatyczny kolego.