Smutny taniec marionetki

12 wrz Smutny taniec marionetki

Taka scenka. Jesteśmy sobie na Wydmie na lataniu. Jeden kolega, tuż po starcie, zahacza glajtem o drzewo pobliskiego zagajnika, ale że jest bardzo nisko nad piaskiem, to tylko gwałtowniej przyziemia, bez szkody dla zdrowia.

Natomiast linki skrzydła oplątują gałęzie i mimo prób widać, że sam sobie nie poradzi. Moje czułe serduszko wyrywa się do pomocy, już chcę biec, mimo, że rozłożona do startu. I do instruktora wołam ponaglająco „No chodź, trzeba mu pomóc.” Na co słyszę w odpowiedzi spokojne: „Pomożemy, jak się warun skończy.” Bo wiadomo, że za godzinkę wiatr siądzie i już nikt nie polata. A Piotrek sam sobie winny i albo sobie poradzi, albo musi zaczekać aż się koledzy nalatają i przyjdą z pomocą.

Przypomniała mi się ta scenka dzisiaj, w czasie rozmowy z jedną młodą czarownicą na temat wymagań jej brata odnośnie pomocy w opiece nad jego dziećmi. Uważa on bowiem, że skoro ona własnych dzieci nie ma, to jest zobowiązana do pomocy w niańczeniu jego progenitury. Podejrzewam, że gdyby zamiast siostry miał brata, przez myśl by mu to nie przeszło.

A nawet gdyby przeszło i odważył się swoje roszczenia wyartykułować, to by w odpowiedzi usłyszał, że brat wpadnie, jak tylko skończy robić rzeczy dla siebie ważne i interesujące. Czyli nigdy.

Podczas gdy grzeczna dziewczynka wije się w tłumaczeniach czemu nie chce spędzić weekendu opiekując się dziećmi brata, to niegrzeczny Jaś po prostu idzie na motor i nikomu nie przychodzi do głowy nawet składać mu takiej propozycji. Tak samo grzeczna Zosia myje wszystkie okna na święta, bo jakby się sąsiadkom wytłumaczyła z brudnych, a Krzyś kombinuje jak tu wyskoczyć na narty z kolegami. Na okna nawet nie spojrzy. I tak nie usłyszy słowa krytyki na ten temat. Ani na żaden inny, bo ostatni kolega, który skrytykował jego grę w kręgle, jeszcze nie wyszedł ze szpitala.

Żarty żartami, ale smutno mi się robi, kiedy słyszę w rozmowach, jak bardzo kobiety są zewnątrzsterowne. Zależne od opinii mamy, teściowej, córki i synowej. Szwagra kolegi brata z wojska. Księdza proboszcza i jego gospodyni. Jak łatwo rezygnują z tego co chciałyby robić, na rzecz tego, o czym dały się przekonać, że robić powinny. Nawet dzieci gotowe są rodzić nie dlatego, że chcą, ale dlatego, że rodzina bliższa i dalsza tego od nich oczekuje. Pokażcie mi faceta, który podpisze kontrakt na 25 lat ciężkich robót, bo mu ciocia kazała. Miej dzieci, oczywiście, ale jeśli chcesz tego Ty, a nie narzeczony, mama, albo pan premier. Polecam szczególnie córeczki.

To samo z opieką nad wnukami. Patrzyłam ostatnio jak synowa wciska mojej koleżance dwójkę wnucząt, bo sama miała ochotę poimprezować. I babcia potulnie się zgadza, choć skądinąd wiem, że ma mocno dosyć tej opieki, bo też ma różne fajne pomysły na weekend, niekoniecznie związane z niańczeniem nieletnich. Ale jak tu odmówić? Normalnie. Nie, bo nie.

Nie odplączę ci teraz linek, bo jest fajny warun i chcę polatać.

Nie zajmę się twoimi dziećmi, bo wolę iść na rower. To są, poniekąd, twoje dzieci i twoje życiowe wybory.

Nie wyprasuję ci koszuli, skarbie, bo piszę. Masz dwie ręce, radź sobie.

Nie zrobię Wigilii na 25 osób, bo mam ochotę ponurkować w Egipcie.

Ja nie mówię, że mamy dla nikogo niczego nie robić. Bądźmy życzliwe i pomocne, ale dawajmy z nadmiaru, a nie z deficytu. Nie kosztem siebie, żeby potem rozgoryczone narzekać na zmęczenie i czarną niewdzięczność bliskich i dalekich. Dawajmy z hojności serca, a nie dlatego, że ktoś inny uważa, że „powinnyśmy, bo jesteśmy kobietami, matkami, babciami czy siostrami”. Czyli kimś, kto z natury jest opiekuńczy i musi się poświęcać.

A co do tej szklanki wody na starość, to wiecie co?

Zamówię sobie kelnera z pobliskiej restauracji.