25 maj Stalowe magnolie

Po powrocie z Akademii, czytam sobie „Antykruchości” ciąg dalszy i, przy całym szacunku dla autora, nieodmiennie zadziwia mnie, jak bardzo mężczyźni są ograniczeni w swoim postrzeganiu. 

No ja wiem, że książka jest filozoficzno-ekonomiczna i patriarchatowi wciąż się wydaje, że to polowania na mamuty pozwalały przetrwać plemieniu, a faceci mają patent na biznes, politykę i wojnę od wieków. A przynajmniej tak to sobie opowiadają. Ale chociaż my w to nie wierzmy.

Więc po pierwsze. Naukowcy już dawno obliczyli, że to zbieractwo kobiet dostarczało więcej kalorii niż te szumnie opiewane polowania. Owszem, białko zwierząt było potrzebne i fajnie, że oni za tymi mamutami ganiali, ale 75% zapotrzebowania kalorycznego społeczności pokrywały te babskie, pogardzane, owoce i korzonki. Wciąż jednak ta wiedza słabo się przebija w narracji.

Po drugie, jeśli chodzi o tytułową Antykruchość to może ja jestem skrzywiona rodzinnie, ale w mojej rodzinie to kobiety są ze stali, zupełnie jak tytułowe magnolie. Tytuł zapożyczyłam z filmu, gorąco polecam, świetna obsada.

Jedna z moich babć żywiła całą rodzinę owocami z ogromnego sadu, warzywami z warzywnika i kurami z własnej fermy, że o jajkach nie wspomnę. Ale nazywało się, że to dziadek jest żywicielem rodziny, bo pensję przynosił. Druga rządziła żelazną rękę i tylko jej skrzętności czworo dzieci zawdzięczało wyższe wykształcenie. Obie pierwsze dziecko rodziły w czasie wojny. Jedno z nich to moja mama, bez której zarządzeń mój tata na co dzień jest zagubiony jak Andzia w parku.

Ad rem.

Autor w książce rozróżnia dwa podejścia do rozumienia świata- tzw. filozofię apollińską, czyli z przewagą teorii i dionizyjską, czyli bardziej popędową, mroczną i działającą instynktownie. I to mu objaśnia świat. Jest piewcą tej dionizyjskiej, dodam gwoli ścisłości. I uznaje ją za właśnie antykruchą, czyli odporną na kryzysy.

Nosz kurczę. Really? Dwie połówki, obie męskie? Gratki, doprawdy. Cóż za wspaniałe towarzystwo wzajemnej adoracji.

A Demeter? Bogini płodności ziemi, najbardziej antykrucha, trzymając się nazewnictwa, bohaterka? Wiecznie odradzająca się wiosną po śmiertelnej pustce zimy? Jakoś ta symbolika autorowi umknęła. Mimo, że powołuje się na mechanizmy ewolucyjne w rozwoju świata.

Przekładając na ekonomię, może nie zawsze umiemy zbudować zrównoważony portfel, choć i to się zmienia. Ale jesteśmy mistrzyniami w budowaniu sieci relacji, a to do przetrwania w kryzysie bywa dużo ważniejsze.

Mój ty świecie, chyba napiszę własną książkę, bo coraz bardziej mnie irytuje, kiedy mężczyźni objaśniają mi świat, widząc tylko jego połowę.

Kobiety są niesamowite i świetnie to widać na naszych Akademiach. Kiedy, zamiast ocen i krytyki, czują wsparcie ze strony innych kobiet, rozkwitają jak wiosenna łąka.

Jesteśmy niezniszczalne jak trawa. Depczą nas, a my znów podnosimy się ku słońcu. Wiatr, który obala najmocniejsze dęby, nas tylko przygina. Odradzamy się po pożarach, powodziach i suszach.

Jesteśmy antykruche w każdy możliwy sposób.

Tylko musimy w siebie uwierzyć.