Straszny dziadunio, czyli dlaczego jesteśmy lepsze

22 lis Straszny dziadunio, czyli dlaczego jesteśmy lepsze

Nie, to nie będzie tekst o polityce bieżącej. Choć w pewnym sensie też.

Jako dziewczynka często jeździłam na wakacje do bezdzietnej cioci, wielbicielki prozy Marii Rodziewiczówny. Tam przeczytałam „Strasznego dziadunia”, jedną z pierwszych powieści autorki.

A teraz czytam „Niewidzialne kobiety” Caroline Criado Perez i mi się kojarzy. Bo mnie się wiele rzeczy kojarzy jak temu panu z kawału na badaniu psychiatrycznym, któremu wszystko kojarzyło się z seksem. Mnie się kojarzy z równouprawnieniem.

Akcja „Dziadunia” w skrócie dotyczy manipulacji jakich dokonywał tytułowy dziadunio ingerując w życie swoich wnuków. Jednego niemożliwie wręcz rozpuszczając, a drugiego wystawiając na rozliczne próby. Efekt był dość oczywisty, temu rozpuszczonemu paskudnie zepsuł się charakter, a ten poddawany próbom stał się jednostką twardą, dumną i szlachetną. Żadna psychologiczna tajemnica, ale może książkę powinny przeczytać niektóre nadopiekuńcze mamusie.

Niemniej jednak w którymś momencie dziadek przesadził z tymi próbami i wnuk stanął na krawędzi samobójstwa zbyt przytłoczony przez kolejne, fundowane mu przez dziadzia, wyzwania.

Na szczęście dziadzio zainterweniował w porę, wnuka uratował, a potem zdobył się nawet na chwilę refleksji.

Tyle o książce.

Mnie cała nasza cywilizacja przypomina dziadzia Polikarpa. A wnukami jesteśmy my, z podziałem na chłopców i dziewczynki. I chyba nie muszę Wam mówić, który wnuk jest którym.

W książce „Niewidzialne kobiety” autorka podaje cały szereg niedostrzeganych na co dzień faktów świadczących o tym jak bardzo uprzywilejowani są w naszym świecie mężczyźni. Począwszy od czegoś tak trywialnego jak klawiatura fortepianu dostosowana rozmiarem do męskich dłoni, przez co pianistkom trudniej osiągnąć sukces.

Po badania medyczne i leki dopasowane do męskiej fizjologii i przez to potencjalnie groźne dla życia kobiet. Lub wręcz zbawienne, ale pomijane przy testach, bo nie działają na mężczyzn. Człowiek, czyli mężczyzna.

Ach, no i nie zapominajmy o ignorowaniu miesiączek przy chociażby projektowaniu ilości kibli przy stacjach benzynowych, przez co to my wiecznie stoimy w wijących się ogonkach, kiedy nasi partnerzy dawno piją już kawę.

Wszystko, dosłownie wszystko, od przestrzeni publicznej, poprzez fotele samochodowe po gogle do gier wirtualnych projektowane jest głównie pod potrzeby mężczyzn.

Za to nas straszny dziadunio wystawia nieustannie na próby charakteru. A to musimy z wózkiem wjechać na wysoki krawężnik. A to podskakiwać do za wysokich szafek w pracy. Walczyć ze zbyt dużym smartfonem wypadającym z ręki.

Albo szukać u siebie nietypowych oznak zawału, bo te „typowe” to, rzecz jasna, męskie.

Dlatego pewnie jesteśmy lepsze prawie we wszystkim za co się weźmiemy. Charakter nam się wyrobił przez wieki. Pokonujemy przeszkody, o których druga połowa ludzkości nie ma nawet pojęcia, że istnieją.

Z tym, że chyba właśnie dorasta pokolenie, które ma już tego serdecznie dosyć. Dosyć bycia karaną za sam fakt urodzenia się kobietą. Dosyć ograniczania wolności, utrudniania życia i wyzwań, które dotyczą tylko nas.

I dlatego nie tylko „PODMIOT NIE ZGADZA SIĘ Z ORZECZENIEM”.

Żądamy zmiany składu sędziowskiego.

ŻĄDAMY SPRAWIEDLIWOŚCI.