Tinder a sprawa polska

01 wrz Tinder a sprawa polska

W Wysokich Obcasach obszerna rozmowa Krystyny Romanowskiej z psycholożką Izabelą Jąderek na temat reakcji kobiet stawianych przez partnera pod ścianą komunikatem o „otwieraniu związku”. Czyli, mówiąc wprost, przychodzi mąż do żony i oświadcza, że ma ochotę na „skok w bok”, albo zgoła na związek poligamiczny, bo mu się podoba styl życia w kulturze arabskiej. Tylko u nas jakoś kłopot z utrzymaniem czterech żon. Ale co tam, kobitki zaradne, przy czterech polskich żonach, to się jakoś jeden mąż uchowa. I życie będzie miał jak po różach, bo nasza kultura nie wymaga stawiania każdej ze swoich kobiet osobnego domu i utrzymywania na podobnym poziomie razem z potomstwem.

Kobiety, wg psycholożki, reagują głównie obwinianiem siebie, czyli „co ze mną jest nie tak, że mu nie wystarczam”. To jest tak typowe, że chwilowo odłożę ten temat, bo o niskiej samoocenie Polek, niczym nieuzasadnionej, to już pisałam i jeszcze napiszę pewnie nieraz.

Akurat w tym artykule zainteresował mnie komunikat, że właściwie bardziej uczciwe jest powiedzenie partnerce, że ma się ochotę ją zdradzać, niż robienie tego po kryjomu. Wywalamy kawę na ławę i niech sobie kobita radzi. Może odejść, może zostać, została poinformowana. No i kończy się to, podobno, różnie. Są takie, które zagryzając zęby i płacząc po kątach, zostają. Są takie, które kończą relację. Nic nie ma o takich, które na powyższy komunikat odpowiadają ” Świetny pomysł, kochanie, już dawno chciałam ci przedstawić Janka, ale jakoś się krępowałam. A on nawet mógłby być twoim partnerem do tenisa, bo ja nie lubię grać i skoczyłabym w tym czasie na zakupy”. No, ale rozumiem, że artykuł nie o tym, tylko o tym jak krzywdzić, żeby mniej bolało. Konkluzja obu pań jest dosyć słuszna- nie da się. Boli zawsze.

I teraz moje trzy grosze. Jasne, że najlepiej byłoby, gdyby się ludzie nie zdradzali. Ale to robią, jak ziemia długa i szeroka, polecam doskonałą książkę Esther Perel „Kocha,lubi, zdradza” na ten temat i setkę innych. Zjawisko jest powszechne, a w dzisiejszych czasach niezwykle łatwo nawiązywać różne kontakty, wystarczy w telefonie zainstalować choćby Tindera. Spora część z nas w jakiś sposób zapewne zetknie się z problemem, paleolityczna socjobiologia połączona z narzędziami komunikacji 21-go wieku to dosyć zabójczy koktajl dla monogamicznych związków.

Mnie, mimo wszystko, jakoś bardziej podoba się francuski wdzięk w podejściu do tematu, niż ponury amerykański purytanizm. I ta szczerość komunikatu wygłaszanego do poczciwej żony  „idę na baby, a ty rób z tym, co chcesz” wydaje mi się zimnym okrucieństwem, a nie uczciwością w relacji. Chyba więcej klasy miały te kupowane „na przeprosiny” przedwojenne futra i brylantowe kolie, niż dzisiejsza propozycja otwierania związku, kiedy chce tego tylko jedna strona. Jednym słowem, jeśli już miałabym być okradana, to przez Arsena Lupina, a nie przez zakapiora z rewolwerem w ręku chrypiącego przez maskę „pieniądze, albo życie”.

Poza tym, mam nieodparte wrażenie, że słynna męska odwaga jakoś nie pozwala podobnych rewelacji opowiadać żonom, co do których można mieć obawę graniczącą z pewnością, że odpowiedzą pięknym za nadobne.