Wersja demo dla naiwnych

08 gru Wersja demo dla naiwnych

Jest taki kawał o facecie, który miał wybrać między niebem a piekłem i trochę się przejechał na wersji demo. W demo diablątka mu pokazały pełne przysmaków stoły i chętnych dziewic łoża, a jak już wybrał, to wpadł do kotła ze smołą.

Nawet w najbardziej zmyślonych historyjkach lubi tkwić ziarno prawdy, które rzucone w żyzną glebę wiedźmiej inteligencji wyrasta na drzewo wiadomości dobrego i złego. Otóż zła wiadomość jest taka, że demony w wersji demo naprawdę istnieją. A dobra, że jeśli raz nauczymy się je rozpoznawać, to gorące kąpiele będziemy brały jedynie dla zdrowia.

Taki na przykład Demon Romantycznego Podrywu. Świetnie pokazany w filmie „Zakochani” Piotra Wereśniaka i to w dodatku w obu wersjach. Damską jest Magdalena Cielecka, a męską Bartosz Opania. W tym przypadku, jak łatwo się domyślić, trafiła kosa na kamień. Ale jeśli nie mamy co do siebie pewności, że same ową „kosą”, czy też kamieniem, jesteśmy, to dobrze byłoby wstąpić do Szkoły Czarownic, żeby się uczyć w szkole, zamiast na błędach.

Czym zatem charakteryzuje się DRP? Na ogół pewnym zestawem stałych chwytów, bo demony są z natury leniwe i jeśli coś zadziałało raz, to będą to powtarzały w nieskończoność. W wymienionym filmie bohater miał w zwyczaju zabierać upatrzone panienki do zaprzyjaźnionego latarnika, żeby tam wysłuchiwały egzotycznych opowieści, a na dowód swojej osobistej wrażliwości prezentował zdjęcia chmur. Działało bez pudła.

Drugim dobrym przykładem jest słynny doktor Pasikonik ze swoją rozkładaną automatycznie kanapą i przyciemnianym światłem. W obu przypadkach panowie wpadają w końcu w sidła prawdziwej miłości i rozliczają się ze swoim okresem błędów i wypaczeń, żeby odtąd wieść życie skromne i przyzwoite u boku wybranek.

No niestety, w życiu raczej tak to nie działa, a Demony Romantycznego Podrywu żerują długimi latami na obfitych łowiskach damskiej naiwności zasilanych przez głupią literaturę i jeszcze głupsze komedie romantyczne.

Co zatem robić? Jak bronić swych gorących serduszek i niewieściej dumy przed zranieniem zatrutą strzałą Amora? No cóż, radziłabym zamiast różowych okularów romantyzmu założyć na nos wyostrzające szkła krytycyzmu, a na serce pancerz ironii. To nie znaczy, że mamy szyderą zamordować każdą niewinną stokrotkę otrzymaną od nowo poznanego pana, ale zwróćmy uwagę na poziom wprawy, jaki pan prezentuje przy gestach typu szampan z truskawkami na kwietnej łące, albo recytacja wierszy Gałczyńskiego przy nowiu. Czy też tandem paralotniowy w kierunku zachodzącego słońca.

Jeśli sekwencja zachowań wychodzi płynnie i bez zgrzytów, do szampana zawsze są przypadkiem dwa kieliszki w samochodzie, cytaty poezji podawane bezbłędnie, a w bagażniku czeka miękki kocyk, to powinnyśmy wyostrzyć czujność. Albo pan jest absolwentem szkoły teatralnej, albo to wszystko przećwiczył już sto razy jak uczeń szkoły muzycznej palcówki. Możemy, oczywiście, wejść do tej bajki, stanowiącej orzeźwiającą odskocznię od wersji standard, czyli kolesi z niezdiagnozowanym zespołem Aspergera. Bylebyśmy zdawały sobie sprawę, że to miły spektakl, a nie prawdziwe życie.

I nie płakały jak kurtyna pójdzie w dół.

p.s. W wersji dla panów lepiej działa Leśmian 😉