Wszyscy razem, w jednym rzędzie..

26 lis Wszyscy razem, w jednym rzędzie..

Internet doprawdy dostarcza mi nieustannej uciechy. Na przykład dzisiaj rano na stronie „Oczami mężczyzny” znalazłam bardzo piękny i górnolotny cytat :

„Pozwoliłem jej odejść, bo wiedziałem, że stać ją na kogoś lepszego, a teraz kiedy jej nie ma, zastanawiam się, czy nie trzeba było samemu stać się lepszym.”

Miód malina. Od razu posypały się komentarze od rozczulonych czytelniczek i gdzie, ach, gdzie, tacy mężczyźni?

W książkach, moje drogie, w książkach. Chciałam z rozpędu napisać, że jeszcze wśród autorów, ale szybkie przypomnienie paru biografii pisarzy wstrzymało moje palce na klawiaturze. To, że jakaś cwana gapa wie, co chcecie przeczytać, to jeszcze nie znaczy, że można autora utożsamić z treścią lektury. Piosenkarze, którzy najpiękniej śpiewają o miłości, potem okazują się gejami, a autorzy poczytnych romansów czasem leją swoje partnerki po buzi i to są smutne fakty.

Natomiast co do wspomnianej strony, to zaczynam mieć poważne podejrzenie, że redaguje ją kobieta, sądząc z treści wpisów. Ale to sobie same zajrzyjcie.

Wróćmy do tak zwanej prozy życia. To nie jest tak, że ja nie lubię naszych sympatycznych kolegów. Wręcz przeciwnie, ja ich wręcz uwielbiam, cenię sobie ich towarzystwo i niewymuszony wdzięk.

Ale naprawdę długo już żyję i jeszcze nie spotkałam faceta, który uważałby siebie za NIE DOŚĆ DOBREGO dla dowolnej laski.

Do mnie przez całą młodość przystawiały się pryszczate kurduple, bo jestem niewysoka. To pół biedy, ale zupełnie nie brali pod uwagę różnicy w ilorazie inteligencji i to już bywało przykre.

Wśród moich koleżanek jest mnóstwo takich, gdzie na oko widać, że dziewczyna miała zaniżone poczucie własnej wartości i związała się z pierwszym lepszym, który w ogóle zwrócił na nią uwagę. Potem na ogół po paru latach ona rozkwita i dojrzewa i zaczynają się dramaty.

Kolegów też mam mnóstwo i obserwując ich podboje to czasami serio podziwiam odwagę i determinację. Podtatusiały, łysiejący kolo z brzuszkiem i o niewielkich dochodach bez żenady staruje do smukłej jak łania obiecującej studentki architektury. Do głowy mu nie przyjdzie, że coś z nim nie tak.

A jeden z bystrzejszych całkiem na serio wykładał mi, że w dużym mieście to on ma szeroki wybór, bo kobiet po czterdziestce jest więcej i desperatek nie brakuje, więc przebiera jak w ulęgałkach mimo trudnej urody i niechęci do pracy zarobkowej. Więc nie musi się starać, raczej one o niego. A jak miał którejś dosyć, to przestawał myć zęby i panna się ewakuowała, bo są granice.

To jest właśnie nasz problem, że czytamy takie dyrdymały jak te we wspomnianym cytacie i myślimy potem, że to wszystko naprawdę. Oni taktycznie milczą, bo czasem po prostu nie mają nic ciekawego do powiedzenia, a my sobie dopisujemy do nich głębię i szukamy drugiego i trzeciego dna.

Za wszelką cenę próbujemy zostać heroiną gotyckiego romansu, jak to nazywa Kasia Miller, bo się naczytałyśmy kiepskiej literatury. Zamiast po prostu dobrze się bawić.

Oni są prości. Fajni, ale prości. Znaczy, większość, bo mniejszość właśnie te dyrdymały wypisuje.

Ci, którzy w nie szczerze wierzą, najczęściej do kolegów.