Żegnaj, Scarlett

13 kwi Żegnaj, Scarlett

Pewnie każda z nas miała, albo ma jakąś ulubioną bohaterkę literacką. Moja mama, zwykle nieskłonna do wzruszeń, kiedy miała grypę, brała sobie do łóżka „Anię z Zielonego Wzgórza” i rozczulała się po raz setny nad losami dzielnej sierotki. Moje córki Ani nie znosiły i twierdziły, że to okropne nudziarstwo. Uwielbiały za to Mulan, chińską wojowniczkę.

Moją najukochańszą bohaterką i literackim alter ego była od zawsze Scarlett O’Hara, główna bohaterka „Przeminęło z wiatrem”. Jej metody okręcania sobie wokół palca upatrzonych mężczyzn działały wtedy, działają i dziś. Opisałam je w „Pierwszej nagrodzie” i ręczę za efekty. Uwielbiałam jej nieposkromioną odwagę, waleczność i pasję życia. Czytałam sto razy i ZAWSZE do końca miałam nadzieję, że dogadają się z Rhettem na ostatniej stronie.

Oczywiście, wzorem Scarlett, wynajdywałam sobie w życiu rozmaitych Ashley’ów, do których bezowocnie wzdychałam, no bo co to za życie bez nieodwzajemnionej miłości. I pewnie przegapiłam niejednego Rhetta przy okazji. Mam tak samo niewyparzony język i nie przejmuję się opinią tych ludzi, których uważam za ograniczonych. Oraz walczę do upadłego o to, na czym mi zależy. Jak Scarlett o Tarę.

Ale kiedy będę znowu czytać, to już nie będę czekać, kiedy ona wreszcie zauważy, że to Rhett jest mężczyzną dla niej stworzonym i zaklinać ją w duchu, żeby przejrzała na oczy i rzuciła mu się w ramiona. Strona po stronie będę czekać, kiedy moja ulubiona bohaterka zrozumie, że to ona sama jest główną postacią tej historii. Że cała reszta orbituje wokół jej niepospolitej osobowości, żywiołowego temperamentu i nieodpartego wdzięku. Polega na jej sile i pracowitości i chowa się za jej plecami przed niebezpieczeństwem. Że może mieć Rhetta, Ashleya i jeszcze pięciu innych, bo wszyscy oni ledwo za nią nadążają kiedy tańczy w swojej krynolinie.

Powodzenia, Scarlett.