Znikające kobiety

03 sty Znikające kobiety

Tytuł nawiązuje do książki, którą już wam polecałam „Niewidzialne kobiety” Caroline Criado Perez, ale tym razem o czym innym. Choć nie do końca, bo jak zwykle nie ma dymu bez ognia.

Pamiętam kiedy mój feminizm doznał nerwowego załamania po ankiecie, która wykazała, że w Polsce kobiet na rynku pracy jest mniej niż 50%. No, ale na fakty nie ma co się obrażać, fakty należy analizować i wyciągać wnioski.

Wiemy bardzo dobrze czemu znikają z rynku pracy młode matki, zachęcone do tego rocznym macierzyńskim i 18-letnim 500+. Człowiek, czyli kobieta jest istotą racjonalną i po co ma się uchetywać na dwa etaty jak nie musi. Polskiego niezłomnego maczo nie bardzo wciąż udaje się zmienić w partnera, a pracodawcę udręczonego kolejnym L4 „na dziecko” tylko ucieszy pozbycie się kłopotu. I mogą sobie pannice z dużych miast się mądrzyć, ale w Żywcu, Krośnie czy Radomsku nadal ważniejszy jest niedzielny obiad niż miesięczny raport sprzedażowy. A przygotowanie Wigilii niż dyżur w szpitalu. Uznanie teściowej niż uznanie szefowej. Zdanie męża niż własne.

Natomiast bardzo mnie zastanowił entuzjazm w grupie „Kobiety po 50-tce”, kiedy w dyskusji wypłynął temat emerytury. Dziewczyny przerzucają się datami i odliczają czas jak wojskowi rekruci, którzy na szyi noszą centymetr krawiecki i odcinają kolejne dni. Pełny entuzjazm i gotowość, byle już, byle szybko. Najlepiej od 55. Nie oceniam, analizuję.

Z jednej strony powszechne narzekanie na wysokość emerytur, z drugiej ten powszechny pęd do zmniejszonego dochodu. Pytam grzecznie, o co chodzi. Przychodzą odpowiedzi.

O czas. O pasje. O podróże.

No może, choć z moich doświadczeń wynika, że podróże raczej kosztują. A z obserwacji, że szybko zaczynają przybierać kierunek mniej turystyczny, a bardziej medyczny.

Więc myślę, że odpowiedź jest taka, bo nie wypada napisać prawdy. Że już mi się nie chce musieć. Musieć wstać w grudniowy poranek i zasuwać do nielubianej roboty. Musieć rywalizować z młodszymi i ogarniać coraz to nowe aktualizacje rzeczywistości. Musieć wyglądać, musieć słuchać szefa, musieć, musieć, musieć.

Podejrzewam, że te kobiety są po prostu śmiertelnie zmęczone odwalaniem przez całe lata podwójnej roboty, tej w pracy i tej w domu. I to za połowę dochodu, bo za domowy kierat nikt nie płaci. Ba, nikt go nawet nie zauważa. Samosprzatające się powierzchnie, samopiorące pralki, samozapełniające się lodówki.

A czemu robota nielubiana? Bo wybierana jako dodatek do „życia podstawowego”, czyli męża i dzieci, zamiast zgodnie z talentami i możliwościami. Jako przykra konieczność dorzucenia się do domowego budżetu i dowód na to, że się nie udało „dobrze wyjść za mąż”. Czyli za faceta, który wprawdzie w domu palcem nie kiwnie, ale zarobi na ten cały kram. To i co się dziwić, że emerytura jawi się jak raj? Wymarzony Eden późnego wstawania, leniwej kawki i leżaczka na balkonie?

Tylko tak to już w życiu bywa, że spełnione marzenie staje się obowiązkiem, a upragniona wizja „nicnierobienia”  przykrym brakiem sensownego zajęcia.

Moje rozważania nie dotyczą, oczywiście, tych wszystkich z nas, które uwielbiają domowe prace, bo tych nigdy nam nie zabraknie. Zawsze znajdziemy kogoś, dla kogo można coś ugotować, upiec, albo posprzątać. Dopilnować dziecka, zaopiekować się seniorem.

Ale mnie na myśl o emeryturze włos się jeży na głowie. Za nic. Za żadne skarby.

Drzewa umierają stojąc.

Według galijskiego horoskopu jestem sosną.

A jak podróże, to z Wiedźmami. Już tam one mi nie dadzą zgnuśnieć.