Dziadzio na posterunku

24 lip Dziadzio na posterunku

Jest taki typ mężczyzn, którzy nie starzeją się nigdy. Przynajmniej we własnych oczach. Są doprawdy wzruszający w swej dziarskości, kiedy udając wydolność gimnazjalisty obtańcowują na imprezach panienki w wieku swoich córek.

Dziewczyny z szacunku dla siwych włosów grzecznie piją donoszone hurtowo drinki i udają, że świetnie się bawią w towarzystwie nadskakujących im amantów, błyskających w uśmiechu nową porcelaną i brzęczących kluczykami do porsche.

Czasami faktycznie trafia się dziewczynina z deficytem życiowym ojcowskiej opieki i wtedy taki podstarzały lowelas jest jak znalazł. Pisałam o tym w „Pigmalionie”. Taki starszy partner może dziewczę delikatnie rozbudzić, nauczyć jeść nożem i widelcem, pokazać wieżę Eiffle’a i zamki nad Loarą. I byłoby to fajne wprowadzenie gąski w życie, gdyby kochankowie potrafili w porę się zatrzymać, po wakacjach miło pożegnać i przez następne lata wymieniać kartkami na święta.

Ale u nas jakoś z tym trudno. Może to wina zaborów, może powstań, a może braku poczucia humoru. Nie potrafimy ładnie romansować, ani rozstawać się z klasą. Bez ślubnych dzwonów, kobieta czuje się kobietą upadłą i zrobi wszystko, żeby też mieć prawo do połowy firmy, jak była żona. Dochodzi więc do ozdobienia młodym kwiatkiem starego kożucha, zupełnie jakbyśmy wciąż byli na etapie „Chłopów” i wydawali Jagnę za starego Borynę. I potem wynikają z tego zabawne sytuacje, kiedy ma się dzieci młodsze niż wnuki. Ale przynajmniej stare dzieci mają z tego korzyść, bo mogą swoje dzieci podrzucać dziadzi, skoro i tak jest uziemiony z nowymi w domu, bo młoda żona ma wychodne i baluje z koleżankami.

Też oglądałam film „Elegia” z Penelope Cruz i Ben Kingsley wydawał mi się wprost dla niej stworzony, ale cieszę się, że w prawdziwym życiu wyszła za Bardema. Magdalena Samozwaniec mawiała, że dziecko ciągnie do dziecka, a młodość do młodości. Niestety, bywa, że starość też ciągnie do młodości i usiłuje przeglądać się w niej, zamiast w lustrze.

Szkoda mi tylko tych dziewczyn, którym pewnie wydaje się, że złapały pana Boga za nogi, a tak naprawdę spędzą najlepsze swoje lata w domu niespokojnej starości.