Zadziwia mnie to bardzo, ale ten mechanizm regulacji społecznych zachowań wciąż działa. CO LUDZIE POWIEDZĄ?

Podobno do dwudziestego roku życia bardzo przejmujemy się, co o nas myślą, około czterdziestego mamy to w nosie, a po sześćdziesiątce orientujemy się, że inni wcale o nas nie myślą. Ale to chyba napisał jakiś facet.

No niestety, z moich obserwacji wynika że myślą, a co najmniej patrzą i mówią. Przeważnie nic mądrego. Kobiety przejmują się ocenami otoczenia niezależnie od wieku i niezależnie od wieku, otoczenie im nie odpuszcza. Jesteśmy nieustannie rozliczane za wygląd. Za gruba. Za chuda. Laska, a może pasztet? Niewyszukane komplementy, niewybredne komentarze. Idzie sobie ulicą łysy facet z widoczną ciążą spożywczą i bez żenady komentuje urodę przechodzących kobiet lub jej brak. Do głowy mu nie przyjdzie krytyczne obejrzenie w wystawowej szybie własnego odbicia. Bez przerwy oceniane, mamy problem z samoakceptacją, podobno polskie nastolatki są najbardziej zakompleksione na świecie. Oczywiście, tylko dziewczynki.

Jako matki jesteśmy oceniane praktycznie bez przerwy. Dotkliwie przekonują się o tym zwłaszcza matki dzieci sprawiających kłopoty. Zanim komukolwiek przyjdzie do głowy, że dziecko ma na przykład autyzm, już cały autobus skarci matkę, że je źle wychowuje, skoro krzyczy i macha rękoma, nie dając się uspokoić. Ciekawe, czy kiedykolwiek ochrzaniony, lub tylko zmierzony pogardliwymi spojrzeniami był jakiś tatuś. Ach, pewnie nie było okazji, skoro w 8 na 10 przypadków, ojciec dziecka niepełnosprawnego ulatnia się w sinej mgle.

Odpowiadamy za białe koszule męża i oceny dziecka w szkole. Za zapewnianie dorosłym, pełnosprawnym osobom trzech pełnowartościowych posiłków dziennie. Za atmosferę świąt i udane wakacje rodzinne. Za zdrowie wszystkich domowników i stopień czystości toalet. Chyba tylko za kryzys na Bliskim Wschodzie odpowiada kto inny. Chociaż gdyby tak się zastanowić..

Więc się przejmujemy. Nie zapiszemy się na kurs nurkowania, bo trzeba się rozebrać i wtedy na jaw wyjdzie prawda o naszym cellulicie, na co dzień chowanym wstydliwie pod spodniami. Nie pójdziemy potańczyć z koleżankami, bo wyjdzie na jaw, że nie mamy do tego faceta. A już same do kina to, broń Boże, to jakby na czole mieć szkarłatną literę S, jak samotna. Kiedy doświadczamy przemocy w związku, do upadłego będziemy się upierać, że spadłyśmy ze schodów. Bo wstyd. Bo co ludzie powiedzą.

Różne rodzinne skandale zamiatamy pracowicie pod dywan, jakby to był nasz wstyd, że tatuś pije jak szewc i zdarza się, że wtedy bije mamę. Że dziadziuś miał flamę na boku, a brat jest po trzecim rozwodzie. Że mąż ma romans, a my nie wiemy co robić, bo same nie utrzymamy trójki dzieci. A tajemnice chowane do szafy, rosną tam i potwornieją. Czasem potrafią naprawdę zatruć życie. Albo skutecznie uniemożliwić szukanie pomocy. No przecież na terapię to chodzą tylko jacyś psychole.

A potem okazuje się, że trafiamy na jakieś fajne warsztaty z innymi kobietami i nagle możemy się w nich przejrzeć jak w lustrze. Bo kobiece problemy są niezwykle uniwersalne. Romanse, alkohol, choroby psychiczne, przemoc, molestowanie. Statystyki nie biorą się znikąd. Inne też ponoszą wychowawcze porażki, zapadają na poważne choroby przewartościowujące całe życie, tracą coś lub kogoś. Popadają w długi, albo w nałogi. Czasem sobie nie radzą. I grube czy chude, mniej lub bardziej wykształcone, bogate czy raczej nie bardzo, w gruncie rzeczy jesteśmy w jakiś sposób wszystkie do siebie podobne.

Zamiast bez przerwy oceniać, uczymy się siebie rozumieć, akceptować i wspierać. I wtedy stajemy się wiedźmami. Czyli tymi, które WIEDZĄ.