Wprawdzie obecnie odwiedzam wszelkie świątynie wyłącznie jako turystka, ale wychowana jestem, jak zapewne większość z nas, w religii katolickiej. I, oczywiście, zetknęlam się z nauczaniem Kościoła, zresztą trudno się nie zetknąć mieszkając w kraju nad Wisłą, nawet jak się bardzo nie chce. A w tym nauczaniu w ostatnich dziesięcioleciach nieustannie przewija się pojęcie “cywilizacji śmierci” wprowadzone chyba jeszcze przez charyzmatycznego i drogiego sercom Polaków, Jana Pawła II-go.

I bynajmniej nie chodzi o to, że zabijamy masowo zwierzęta, niszczymy lasy deszczowe, zatruwamy powietrze i w ogóle zagrażamy całej planecie. Ten niepokój byłby jak najbardziej zrozumiały, w końcu nie mamy dokąd uciec z tego ziarnka piasku, na którym pędzimy przez Kosmos.

To pojęcie w obecnej interpretacji dotyczy prawa do aborcji, eutanazji, a nawet poczciwej antykoncepcji i edukacji seksualnej. Według księży patrzymy na bolesny upadek zachodniej cywilizacji i najlepiej gdybyśmy zechciały tą cywilizację ratować własnymi piersiami, że o waginach nie wspomnę. A jak nie zechcemy, to się nas przymusi bezwzględnym zakazem aborcji ubranym w szaty szlachetnej “obrony życia poczętego”. Co za twór frazeologiczny, słowo daję. Tylko czekać, kiedy zaczniemy szukać okazji do obrony tego jeszcze niepoczętego, ale możliwego i znajdziemy się prosto w “Opowieści podręcznej”.

No więc po pierwsze. Zadziwia mnie, że Kościół, który przez całe wieki zachęcał do różnych krucjat i innych ludobójstw w imię wiary, nagle tak się przywiązał do marnego, doczesnego życia. To jednak chyba pierwsi chrześcijanie byli w swojej wierze szczersi i większą ufność pokładali w Bogu, ginąc na rzymskich arenach, niż obecni gorliwi katolicy kurczowo trzymający się życia, choćby pod respiratorem. Coś z tą wiarą w szczęście wieczne chyba nie tak.

A po drugie dziwnie mi się zbiega ten rzekomy “upadek cywilizacji”, która ma się całkiem dobrze, jeśli patrzeć wyłącznie pod kątem komfortu życia ludzi, z emancypacją kobiet i ich współczesną niechęcią do spędzania życia na obsługiwaniu mężczyzn. A przypomnę, że księdzem w kościele katolickim może być wyłącznie facet, niekoniecznie fanatyk. Za to gospodyniami na plebaniach i posługaczkami w kościołach są zawsze kobiety. Najwyraźniej trudno jest namówić mężczyzn do umycia podłogi w kościele na chwałę bożą.

Czyżby za tym lękiem o całą cywilizację krył się zwykły strach o to, że nie będzie miał kto wyprasować koloratki?