Patriarchat głosi pogląd, że kobieta jest wypoczynkiem wojownika.

Oto on, uchetany jak dziki osioł, przywleka do jaskini udziec mamuta, rzuca na klepisko i zalega przy ogniu na resztę wieczoru. A ona już tam ogarnia kociołek z wieczerzą, zagania dzieciaki do mycia zębów i przyszywa guziki kościaną igłą do skórzanego wdzianka. Czyli on żywi, ona opiera, a potem się nie opiera i wszyscy zadowoleni. Wprawdzie badania dowodzą, że większość prowiantu dostarczały jednak kobiety w postaci jagódek, orzechów i innej zieleniny, ale mężczyźni przyzwyczaili się myśleć, że byli głównymi żywicielami dopóki głupie feministki wszystkiego nie zepsuły.

Bardzo mi to przypomina sytuację w domu moich dziadków, w którym to on był głową rodziny i potrafił żonie i dwóm córkom wypominać, że jego chleb jedzą, a w ogóle to są kulą u nogi i przeszkodą do wszechświatowej kariery. Babcia wprawdzie uprawiała ogród warzywny, hodowała kury, przerabiała na przetwory owoce z ogromnego sadu i, podobnie jak jej przodkinie, tak naprawdę dostarczała większą część prowiantu, ale to dziadek ZARABIAŁ. I UTRZYMYWAŁ. A żona i córki prowadziły specjalne kajeciki, w których musiały zapisywać każdy, najmniejszy wydatek.

Przypuszczam, że gdyby babcia miała cień zmysłu do biznesu i więcej pewności siebie, to uruchamiając w tamtych czasach zwykły kiosk warzywny, kupiłaby dziadka trzy razy razem z jego posadą księgowego. I zamiast terroryzować rodzinę, dziadziuś pokornie prowadziłby żonie księgowość firmy. To nie była kwestia braku możliwości, tylko charakteru i wychowania.

A przypomniała mi się ta rodzinna historia podczas lektury artykułu o ghostingu w WO. Czyli zjawisku znikania mężczyzn z relacji z silnymi kobietami sukcesu. I problemach tych kobiet ze znalezieniem życiowego partnera. Udają, bidulki, swoje asystentki, przyjeżdżają na randkę tramwajem zamiast własnym mercem i wszystko na nic. Facet szóstym zmysłem wyczuwa, że to tygrysica biznesu, a nie żadna miła koteczka i daje nogę.

No biedne, naprawdę. A mogłyby, jak moja babcia, prasować chusteczki i spodnie na kant i podsuwać ukochanemu obiad pod nos. Byle punktualnie, bo potem drzemka i codzienna wizyta u kochanki, eufemistycznie określana w rodzinie “przechadzką”.

Tyle tylko, że my chcemy mieć wszystko. Być samicami alfa i mieć samca alfa, bo co koleżanki powiedzą, jak przedstawimy w roli narzeczonego poczciwego naukowca na marnej pensji albo bibliotekarza? Zgroza.

Skoro my mamy audi to on ma mieć porsche i jacht śródziemnomorski. A jak się trafi zwyczajny, ciepły facet, niekoniecznie specjalnie zaradny finansowo to nie ma “chemii”.

Jak już słyszę tekst o “chemii” z ust czterdziestoparolatki po przejściach to od razu wiem, że rozmawiam z następną ofiarą mitu romantycznej miłości, wewnątrz której nadal siedzi mała dziewczynka czekająca na królewicza z bajki.

Dowodzi to słabej znajomości siebie i niewielkiej orientacji w obyczajach królewiczów. Nie bez powodu oni zdobywali te swoje wybranki w szklanych wieżach, a potem udawali się gdzieś daleko w w celu zabijania smoków i ratowania niewinnych dziewic w potrzebie. Po prostu w domu byli nie do zniesienia i lepiej było czekać na ich powrót z krucjaty dziesięć lat, niańcząc owoce namiętności, niż obsługiwać na co dzień i znosić fochy i wymagania.

I nie dlatego wiążą się dzisiaj z biernymi, uległymi kobietkami, że tobie czegoś brakuje i nie jesteś dość dobra, tylko dlatego, iż świetnie wiedzą, że kiedy tylko zorientujesz się jak bardzo codzienność odbiega od fazy romansu, to po powrocie z kolejnej delegacji zastaną swoje walizki przed drzwiami. Dużo bardziej bezpieczna jest opcja ożenku z łagodną lilijką, która da się bez trudu przekonać do rzucenia pracy zawodowej i nie będzie mieć nic do gadania nawet jak znajdzie ślady szminki na kołnierzyku koszuli.

Mamy w naszym miasteczku całą grupę kobiet, które w swoim czasie powychodziły za różnych książąt biznesu i szczycą się tym, że mogą leżeć i pachnieć, nie kalając ślicznych rączek zawodową pracą. Tyle tylko, że jak moja córka kelnerowała w wakacje żeby sobie dorobić, to były jedynymi klientkami, które z koleżankami rozliczały się co do złotówki i nie zostawiały napiwków obsłudze. Mąż nie przydzielił funduszy.

To co, może jednak wierny ogrodnik?