Tzw. “efekt Matyldy” jest to, znane w świecie naukowym, zjawisko pomijania udziału kobiet naukowców w pracach badawczo-naukowych i przypisywanie ich osiągnięć mężczyznom.

Nazwa pochodzi od imienia amerykańskiej działaczki na rzecz praw kobiet Matyldy Gage, która jako pierwsza zwróciła na nie uwagę. Jego ofiarą o mało nie padła nasza wybitna rodaczka Maria Skłodowska-Curie, bo Nobla tak naprawdę miał dostać tylko jej mąż, ale mądry ten człowiek, doceniając pracę swojej żony, wymusił na Komitecie przyznanie nagrody obojgu.

Szkoda, że Szanowny Albert Einstein nie był równie rycerski i sprawiedliwy, bo mało kto dziś pamięta o jego żonie Milevie, współtwórczyni jego sukcesu.

Podobne zjawisko obserwuję w całkiem nienaukowych kręgach. Są mężczyźni, którzy doceniają pracę swoich żon, zdejmujących im z głowy większość problemów domowo-wychowawczych, ale sporej części panów odnoszących zawodowe sukcesy wydaje się, że oni to są tacy genialni sami z siebie, a żony powinny ich po piętach całować za zapewniony dobrobyt.

Doskonale widać to zjawisko w czasie rozpraw rozwodowych, kiedy to szanowny małżonek jest oburzony zazwyczaj faktem, że jego “niepracująca” żona ma prawo do połowy majątku. Czuje się autentycznie pokrzywdzony i wręcz okradziony, bo przecież to ON na to wszystko zapracował, kiedy ona wychowywała mu dzieci, prała koszule i gotowała obiady z trzech dań.

I tu mam trochę pretensji do dziewczynek, że nie przykładają się w szkole bardziej do matematyki. I nie potrafią szybko i sprawnie wyliczyć małżonkowi rynkowej wartości świadczonych przez lata usług. Bo to, że jemu się coś wydaje, to pal go licho, mężczyznom się w Polsce dużo rzeczy wydaje. Na przykład, że są mądrzy, przystojni i dobrzy w łóżku. Czasem bywają, ale bardzo rzadko naraz. Więc jedno złudzenie więcej mnie nie zadziwia.

Ale otwieram oczy ze zdumienia rozmawiając z niegłupią, poukładaną kobitką, która dała sobie wmówić, że skoro przez całe lata zarabiała dużo mniej niż mąż, ale za to brała na siebie cały domowy kierat, to on jest autorem sukcesu finansowego rodziny i jemu wyłącznie rodzina zawdzięcza standard życia.

Przecież gdyby musiał poświęcić swój cenny czas na codzienne domowe obowiązki w tym samym zakresie co ona, to jego dyspozycyjność w pracy stanęłaby pod znakiem zapytania, nie mówiąc o wydajności. A gdyby do każdej z tych czynności wynajmował ludzi, musiałby im zapłacić niemałe pieniądze. To się wszystko, do cholery, da policzyć.

Dobrze, że kodeksu prawa cywilnego nie układają zahukane żony i zarozumiali mężowie.