Mnie się tej prawdy nie udało długo ukryć.  A właściwie to mojej mamie, babci moich dwóch córek. Tu akurat trafiła na młodszą, wieczną dyskutantkę, w tamtym czasie w wieku lat około sześciu.

Otóż babcia wpadła na tą minę używając przy jakimś posiłku nieśmiertelnej frazy w stylu “Jedz ładnie to duża urośniesz” czy jakoś tak.

Moja młodsza córka ma spore zdolności obserwacyjne, więc popatrzyła na bacię badawczo i wypaliła pytaniem:

“BABCIU, A CO WŁAŚCIWIE DOROŚLI MAJĄ  Z TEGO, ŻE SĄ DOROŚLI?”

Babcia starała się wykręcić sianem, ale nie z młodą takie numery. Po mętnej odpowiedzi już na zawsze została z przekonaniem, że dorastanie jest całkowicie nieopłacalne.

My to wiemy. Dorośli zawsze to wiedzieli, ale przed erą internetu jakoś się to udawało przed dziećmi ukrywać i mydlić im oczy. Poza tym dawne, bardziej restrykcyjne wychowanie, kiedy to zarówno rodzice jaki i nauczyciele posługiwali się bardziej systemem kar niż nagród jednak lepiej zachęcało do dorastania. Teraz dzieciaki mają z nami taki raj, że skok w dorosłość jest jak skok na główkę do przerębla.

Więc coraz więcej jest tych, którzy broniąc się przed dorosłością rękami i nogami tkwią w rodzicielskim domu do trzydzestki i nie mają ochoty na żadną odpowiedzialność.

Broń Boże, nie namawiam żeby zachęcać do dorosłości biciem linijką po łapach i klęczeniem na grochu.

Najlepsze co możemy zrobić, to udawać przez jakieś dwadzieścia pięć lat, że jest nam super, kochamy co rano wstawać do pracy, płacenie rachunków wprawia nas w ekstazę, a doroczne rozliczenie PIT-a to dobry powód do świętowania. Jesteśmy dumni ze swojej zdolności kredytowej i tego, że banki tak nam ufają, że pożyczają nam pieniądze na mieszkanie na 30 lat. Uwielbiamy wypełniać wózki w supermarketach zapasami na tydzień i nic nas tak nie cieszy jak sobotnie sprzątanie.

Może się nabiorą.

Musimy tylko wytrzymać do momentu kiedy wyprowadzą się “na swoje”, a potem szybciutko się spakować i wyjechać w podróż dookoła świata.