Od razu mówię, że nie chodzi mi o, znany w psychologii, syndrom rycerza i rozpustnika, będący lustrzanym odbiciem męskiej przypadłości, zwanej syndromem madonny i ladacznicy. Czyli sytuacji, kiedy panu rozszczepia się w głowie kobieta na dwie części, z których jedną wielbi, ale nie potrafi pożądać, zwykle to żona, a drugiej nie szanuje, natomiast pożąda do nieprzytomności i proponuje różne figle-migle w łóżku, za to nie dzwoni w Wigilię. To, oczywiście, kochanka.

Nie mająca zwykle pojęcia o tym, że jeśli jakimś cudem uda jej się wygryźć prawowitą małżonkę z posady, to na jej poprzednim stanowisku powstanie wakat, w niedługim czasie zazwyczaj zapełniony przez następczynię. A misiaczek znowu będzie kąpał się z komórką i przynosił czyste ciuchy ze squasha. Syndrom trudny w leczeniu i mniej pracowitym odradzam tracenie czasu na panów z ową dysfunkcją osobowości.

Mnie chodzi o nieco inny syndrom rycerza, który ewentualnie można wykorzystać we własnych celach. Pisałam już o tym trochę w “Niezawodnym zaklęciu“, pora poszerzyć temat. Mianowicie metodą selekcji oraz nacisku kulturowego udało nam się wszczepić panom przekonanie, że obowiązkiem prawdziwego mężczyzny jest ruszać na pomoc damie w opałach. I jakem feministka i kobieta niezależna, za nic w świecie nie chciałabym z tego rezygnować. Uważam, że tą akurat cechę należałoby w panach pielęgnować i odpowiednio nagradzać. A demonstrujące własną zaradność na każdym kroku koleżanki, delikatnie monituję, żeby nie przesadzały, bo nam sympatycznych kolegów zniechęcą do usług i przysług i po co nam to. Same potem będziemy musiały zmieniać koła w samochodach, rozpalać grilla i walić po łbie karpia w Wigilię. No niby można, ale po co?

Natomiast należy być czujną i niezawodnym detektorem obłudy wykrywać i tępić w swoim bezpośrednim otoczeniu niewiasty próbujące uruchomić guzik rycerza w naszym osobistym mężczyźnie. Wszelkie “słodkie oczy” i powłóczyste westchnienia demonstrujące wrodzoną bezradność eliminujemy bezwzględnie i natychmiastowo. Jak również wszystkie uciśnione, przez niedobrego męża, albo okrutnego tatusia-tyrana, subtelne księżniczki w wieżach z kości słoniowej, czekające na swego zbawcę. W przeciwnym razie może się okazać, że wyhodowałyśmy żmiję na własnej piersi i to już nie my, ale koleżanka ma skoszone, zagrabione i wstrząśnięte. Po prostu na sarnie oczęta i urocze nierozgarnięcie mężczyzna reaguje AUTOMATYCZNIE i nie ma co mieć o to do niego pretensji. Odruch jest prawidłowy, niewłaściwa jedynie adresatka.

Kobieca solidarność to fajna rzecz, ale nie bądźmy jak ta zajęczyca, którą, wśród serdecznych przyjaciółek, suki zjadły.