Znalazłam taki komentarz pod postem reklamującym bloga, że nie, dzięki, nie zainteresowałaś wystarczająco żeby zostać, czy jakoś tak. Oczywiście, zrobiło mi się przykro, bo jak to nie zachwycam, skoro zachwycam, cytując Ferdydurke trochę na opak.

I od razu przypomniał mi się kawał o facecie, który dał ogłoszenie do gazety, że szuka towarzysza podróży dookoła świata. W środku nocy dzwoni telefon,

-Panie, to pan dał to ogłoszenie o podróży dookoła świata?

-Ja.

-To wiesz Pan co? Ja nie jadę.

Pewnie też się facetowi zrobiło przykro, poza tym, że się nie wyspał. Całe zdarzenie bardzo kojarzy mi się z panującym w mojej śląskiej rodzinie tak zwanym kultem bezwzględnej szczerości. Z naciskiem na bezwzględność. Babcia miała uroczy zwyczaj informowania wszystkich dookoła co, jej zdaniem, jest z nimi nie tak. Bez pytania, z czystej troski. W genetycznym spadku przeszło to na mojego tatę, a potem na mnie i walczę z tym do dziś, ze zmiennym skutkiem. Na tyle zmiennym, że ostatnio udało mi się dorosłą córkę doprowadzić do łez. Oczywiście, dla jej dobra. Dobra, dobra.

Dziadek od drugiej strony, czyli tata mojej mamy, miał zasadę odwrotną. Czyli zawsze powtarzał, że jak nie masz komuś do powiedzenie nic miłego, to najlepiej nic nie mów. Ale najwyraźniej ta cecha jest bardziej recesywna, bo żeby ją uruchomić muszę chwilę pomyśleć, podczas kiedy krytyka wychodzi mi płynnie i odruchowo. W końcu, bądźmy szczerzy, ten świat wymaga poprawki, tak czy nie?

Dla uzupełnienia obrazka, dodajmy, że groźna babcia była osobą o kryształowej moralności, niezmiernie pracowitą i odpowiedzialną, ale generalnie mało zachwyconą życiem i mocno sfrustrowaną. Za to dziadziuś był życiowym birbantem, który uznał, że z uwagi na niewątpliwe, wojenne zasługi, ma po wojnie prawo cieszyć się życiem po swojemu, niezależnie od tego, co inni sądzą na jego temat.

Babci świat nie bardzo się podobał, więc starała się go naprawić, jak umiała. Dziadek cieszył się nim takim, jaki był. Czy muszę dodawać, że nie znosili się nawzajem?

Tyle tylko, że psychologia twierdzi, że krytyka jeszcze nikogo nie naprawiła. I że pozytywna motywacja sprawdza się o wiele lepiej. A mimo to dementorzy dnia codziennego działają. Nakłuwają nasze różowe baloniki radości zjadliwymi szpileczkami ocen. Niszczą dobre samopoczucie i życiowy optymizm. I raczej nie o naprawę świata tu chodzi. Tak sobie myślę, że w tych negatywnych opiniach najbardziej chyba chodzi o poprawienie sobie własnego, kiepskiego samopoczucia. W zasadzie chodzi o nadzieję, że jak utnę komuś głowę, to sam stanę się wyższy, choć na chwilę.

To ja bardzo wszystkich, skrytykowanych przeze mnie, przepraszam. Miłego dnia.

Ja jestem OK i Ty jesteś OK, gdzieś chyba mam taką książkę.