No to wróciłyśmy z wiedźmowej wyprawy do Maroka, wyszorowane w hammamie z pustynnego piasku, pachnące olejkami i dokształcone przez Michela w sztuce przyrządzania tajina. Nie wiem jak na dziewczynach, niech się same wypowiedzą, na mnie największe wrażenie, poza widokiem nieba na pustyni, wywarła wizyta w kazbie będącej fabryką ceramiki i miejscem do życia dla 6 tysięcy mieszkańców. Z wodą pitną dostępną raz w tygodniu, bez kanalizacji, przypominająca ogromną, ludzką termitierę. W której mieszkańcy szukają schronienia kiedy temperatura na zewnątrz dochodzi do 60-ciu stopni. I dzieciaki grające beztrosko w gumę, zupełnie jak ja kiedyś pod blokiem na katowickim Tysiącleciu. Wszyscy jesteśmy tacy sami, ale miewamy całkiem różny start. I szanse.

Rzadko na co dzień zdajemy sobie sprawę w jak bardzo uprzywilejowanej części świata żyjemy. Jakie wygodne są nasze domy z wannami, kaloryferami, pralkami i zmywarkami. Marokańskie wioski są niezwykle malownicze kiedy oglądamy je z okien samochodu na tle czerwonych wzgórz i zielonych palm. Ale życie w nich na co dzień to całkiem inna bajka. Możemy uważać, że nas to nie obchodzi, ale kiedy nożyce dochodów są otwarte zbyt szeroko, to powstają gilotyny. Albo bomby. Maria Antonina gorzko pożałowała swojej arogancji kiedy to zaleciła głodnym paryżanom by, skoro nie mają chleba, jedli ciastka.

Natomiast całkowicie wolne jest Maroko od plagi fruwających wszędzie woreczków i plastikowych reklamówek, które tak potrafią zaśmiecić piękny krajobraz w innych krajach południowych i północnych czasem też. Wystarczyło jedno królewskie słowo i w każdym, najmniejszym nawet sklepiku towar dostaniemy opakowany w torebkę z czegoś w rodzaju fyzeliny, biodegradowalną. Da się? Może by tak u nas posłowie uchwalili wreszcie coś pożytecznego? Czy do tego potrzebna jest monarchia?

Słusznie pisze Harrari w swojej najnowszej książce “21 lekcji na XXI wiek”, że staliśmy się społecznością globalną i problemów, które dotyczą WSZYSTKICH mieszkańców Ziemi nie rozwiążą ani państwa narodowe, ani religia, ani chronienie granic, a co tam za płotem to już nas nie obchodzi, nasza chata z kraja. I zamiast zajmować się dochodzeniem prawdy czyj dziadek nabroił bardziej w czasie 2 wojny światowej i kto komu ma płacić odszkodowanie, lepiej zajmijmy się trującymi odpadami, smogiem i ociepleniem klimatu, bo nam wnuki nie wybaczą zniszczenia jedynego domu jaki mamy.

A Maroku ogromnie kibicuję w jego ultraszybkim rozwoju, podziwiam mądrego króla i życzę wszystkiego najlepszego. Naszej przewodniczce Agnieszce Stodolskiej wielkie dzięki za ciekawe informacje, barwne opowieści i sprawną organizację.

Następna wyprawa w przygotowaniu.